Konstanty Antoni Gorski (ur. 13 czerwca 1859 w Lidzie, zm. 31 maja 1924 w Poznaniu) – polski kompozytor, skrzypek-wirtuoz, pedagog, dyrygent, działacz społeczny, autor pieśni, dwóch oper i wielu utworów instrumentalnych.

Naukę rozpoczął w Grodnie, a następnie przeniósł się do Pierwszego Gimnazjum Filologicznego w Wilnie. Wykształcenie muzyczne zdobył w Instytucie Muzycznym Apolinarego Kątskiego w Warszawie i Konserwatorium Petersburskim. W 1881 roku ukończył klasę skrzypiec, znanego węgierskiego skrzypka i pedagoga Leopolda Auera (otrzymując duży srebrny medal i godność „artysty wyzwolonego”), a w następnym roku – w klasie słynnego rosyjskiego kompozytora Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, u którego studiował kompozycję i instrumentację.

W 1890 roku po ośmioletniej podróży po Rosji i Gruzji, przez Penzę, Saratów i Tyflis (obecnie Tbilisi) Konstanty Gorski przybył do Charkowa, by zostać tu 29 lat.

Ten okres w życiu kompozytora – to czas aktywnej działalności pedagogicznej w Charkowskiej Średniej Szkole Muzycznej, działacza społecznego (m.in. był jednym z założycieli Towarzystwa Kulturalnego „Dom Polski” w Charkowie), dyrygenta orkiestry symfonicznej i założonego przez siebie Chóru Polskiego i Kościelnego, a także uwielbianego przez publiczność skrzypka oraz cenionego przez innych kompozytorów interpretatora ich dzieł (wielką estymą darzył go Piotr Czajkowski, uważając K.Gorskiego za jednego z najlepszych wykonawców jego Koncertu skrzypcowego D-dur)

Zmiany polityczne i ekonomiczne w Imperium Rosyjskim, głównie wybuch rewolucji październikowej w 1917 roku, w znaczący sposób wpłynęły na życie Konstantego Gorskiego. W warunkach zbliżającej się wojny domowej, nie widząc możliwości kontynuowania w Charkowie działalności artystycznej, K. Gorski wraz z rodziną wrócił do wolnej Polski. Najpierw do Warszawy, gdzie pracował jako taper w kinach „Colosseum” i „Wodewil”, a następnie do Poznania, gdzie objął stanowisko koncertmistrza orkiestry Teatru Wielkiego, które zajmował do końca życia. Już po śmierci kompozytora, na deskach opery poznańskiej w 1927 roku wystawiono jego operę „Margier”. W okresie międzywojennym wykonane były również inne jego utwory, m.in. Missa Solemnis Es-dur (m.in. przez Koło Śpiewu im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu), poemat symfoniczny Zaczarowane koło i Fantazja organowa f-moll (po raz pierwszy wykonał ją w 1920 r. Antoni Karnaszewski w Filharmonii Warszawskiej, trzy lata później w czasie obchodów kopernikowskich na uniwersytecie poznańskim Feliks Nowowiejski. Fantazja organowa K. Gorskiego wykonywana jest do dziś z niesłabnącym powodzeniem).

Wybrane dzieła

Konstanty Gorski pozostawił bogaty dorobek artystyczny. Do najbardziej znanych jego kompozycji należą:

• Fantazja organowa f-moll, uważana za jeden z najlepszych utworów w polskiej późnoromantycznej literaturze organowej, „godny, a może nawet przewyższający najlepsze dzieła Mieczysława Surzyńskiego i Feliksa Nowowiejskiego”;
• Dwie msze: a-moll oraz Missa Solemnis Es-dur;

• ponad 100 pieśni, w tym 12 pieśni do słów M.Konopnickiej, Wł. Syrokomli, Zd. Dębickiego i in. na m-sopran lub tenor z towarzyszeniem fortepianu, wydanych w 1914 r., "Śpiew powstańców" (na chór mieszany) [w:] Nowy śpiewnik polski / Nowowiejski Feliks, Poznań [etc.] 1924, a także pieśni religijne m.in. Ave Maria, Salve Regina, Salutation a la Sainte Vierge, Зряще мя безгласна (prawosławna pieśń żałobna na chór mieszany a capella);

• poematy symfoniczne: Na Olimpie na podstawie noweli Henryka Sienkiewicza, Zaczarowane koło na podstawie baśni Lucjana Rydla;

• dwie opery: Margier – opera w trzech aktach, na podstawie poematu Władysława Syrokomli (wyciąg fortepianowy wydany w Sankt Petersburgu w 1905 r.) oraz Za chlebem – opera w dwóch aktach na podstawie noweli Henryka Sienkiewicza;

• Utwory na skrzypce i fortepian: Souvenir de Nadrzecze. Premiere Mazurka, Petite Etude – Spiccato, Seconde Mazourka, sur des chants polonais, Aria, Gavotte, Romance, 3-leme Mazourka, 1-ere Polonaise de Concert D-dur, 2-de Polonaise de Concert A-dur, Poeme Lyrique (wydane w oficynie D.Rahtera w Lipsku).