Klodiusz Albinus, Klodiusz Albin (łac. Decimus Clodius Septimus Albinus) (ur. ok. 150, zm. 19 lutego 197) – był namiestnikiem Brytanii. Cesarz rzymski w latach 196-197 – uzurpator mianowany przez wojska w Galii i Hiszpanii.

1 stycznia 193 roku, zaraz po zabójstwie Kommodusa, cesarzem obwołano perfekta Rzymu, Pertynaksa. Ten jednak został zamordowany przez pretorianów po trzech miesiącach, 28 marca. Tytuł cesarski kupił Dydiusz Julian obiecując każdemu z pretorianów 25 tys. sestercjów. Na wieść o tym wojska w prowincjach obwołały cesarzami swoich dowódców: syryjska Pescenniusza Nigra, a naddunajska Septymiusza Sewera. Obie armie ruszyły na Rzym.

1 czerwca, gdy Septymiusz Sewer dotarł w pobliże Rzymu, Dydiusz również został zamordowany. Skutkiem tego było rozwiązanie przez Sewera kohort pretoriańskich i powołanie w to miejsce legionistów. Po tryumfalnym wjeździe do Miasta Sewer dokonał deifikacji Pertynaksa, uważając, że w ten sposób pomścił zamordowanego cesarza, po czym w pierwszych dniach lipca ruszył na wschód, bowiem armia Pescenniusza Nigra zajęła Bizancjum. Wtedy właśnie Klodiusz Albin otrzymał z rąk Sewera tytuł cezara, czyli młodszego współwładcy.

W roku 194 Septymiusz Sewer pokonał armię Pescenniusza, który poniósł śmierć w Antiochii. W 196 roku wojska Sewera zdobyły Bizancjum, ale musiał on przerwać kampanię gdy dowiedział się, że galijskie i hiszpańskie legiony obwołały cesarzem Klodiusza Albinusa, który swą stolicą uczynił Lugdunum (dzisiejszy Lyon). W bitwie stoczonej pod tym miastem Sewer odniósł zwycięstwo, a Klodiusz popełnił samobójstwo.