Klemens Lothar von Metternich
- Data urodzenia:
- 15.05.1773
- Data śmierci:
- 11.06.1859
- Długość życia:
- 86
- Days since birth:
- 91893
- Years since birth:
- 251
- Dni od śmierci:
- 60455
- Lata od śmierci:
- 165
- Inne nazwiska/pseudonimy:
- Graf Klemens von Metternich, Prince Klemens Wenzel von Metternich, Клеменс фон Меттерних, Клеменс Венцель Лотар фон Ме́ттерних-Виннебург-Бейльштейн Klemens Vencels Lotārs fon Metterni
- Kategorie:
- dyplomata, książę, książę, minister
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Klemens Wentzel Lothar Nepomuk, książę von Metternich-Winneburg (ur. 15 maja 1773 w Koblencji, Niemcy, zm. 11 czerwca 1859 w Wiedniu) – austriacki polityk i dyplomata. Zwolennik tradycjonalistycznego konserwatyzmu.
W 1788 jako 15-latek rozpoczął studia w Strasburgu. Od 1790 do 1794 studiował w Moguncji. Ożenił się z Marią-Eleonorą von Kaunitz-Rietberg, wnuczką ówczesnego kanclerza austriackiego Wacława Antoniego księcia von Kaunitz-Rietberg, przez co uzyskał odpowiednie koneksje na dworze. W latach 1790-1794 podczas studiów w Moguncji asystował ojcu na placówce w Brukseli. Brał udział w charakterze mistrza ceremonii w koronacjach Leopolda II (1790) i Franciszka II (1792). W roku 1794 rodzina Metternichów przeprowadziła się z Anglii do Wiednia.
W 1795 ożenił się z hrabiną Eleonorą Kaunitz-Rietberg pochodzącą z elit politycznych Wiednia. Jego kariera dyplomaty rozpoczęła się w 1797, kiedy został członkiem westfalskiego kolegium hrabiowskiego. W roku 1801 odbył pierwszą misję dyplomatyczną w Dreźnie zakończoną niepowodzeniem. Dwa lata później prowadził misję dyplomatyczną w Berlinie, gdzie poznał francuskich dyplomatów. W roku 1806 został mianowany ambasadorem Austrii we Francji.
W 1808 został odwołany z Paryża i 8 października objął dozór nad Ministerstwem Zewnętrznym (Zagranicznym). W roku 1812 poparł kampanię Napoleona w Rosji (wysłanie 30 tysięcy żołnierzy przez Austrię). Rok później otrzymał tytuł książęcy.
Był jedną z głównych postaci na kongresie wiedeńskim (18 września 1814 – 9 czerwca 1815) i wielkim propagatorem restauracji. Na kongresie powiedział, że trzeba unieszkodliwić bezecny spisek, który od pół wieku pracuje nieustannie nad obaleniem istniejącego porządku i tronów. Prawdopodobnie Metternich wątpił w istnienie wszechspisku, ale sformułowania tego typu ułatwiały głoszenie, iż monarchowie mają obowiązek ochraniać „niewinne ludy” przed „niecnymi knowaniami”. W roku 1818 wziął udział w Kongresie w Akwizgranie w ramach Świętego Przymierza.
Przyczynił się do powstania Świętego Przymierza. Przez politykę rozdrobnienia Niemiec i Włoch oraz zaboru Rzeczypospolitej Austria zdobyła dominującą rolę w Niemczech i we Włoszech. Zaaranżował małżeństwo portugalskiego następcy tronu a późniejszego cesarza Brazylii – Pedra I i Marii Leopoldyny Austriackiej, sfinansował także austriacką ekspedycję do Brazylii. W 1816 otrzymał z rąk cesarza Franciszka I zamek Johannisberg (Rheingau), gdzie spędzał dużo czasu. Zwolennik europejskiej równowagi sił, dążył do osłabienia Francji i Rosji, podważał pozycję Prus i udaremnił plan stworzenia zjednoczonej konstytucyjnej Rzeszy Niemieckiej.
25 maja 1821 otrzymał tytuł Kanclerza Domu, Dworu i Cesarstwa. W roku 1835 po śmierci Franciszka II (który zrzekł się korony cesarskiej Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego pod wpływem Napoleona I i panował jako cesarz austriacki Franciszek I) na tron wstąpił Ferdynand I i wpływy Metternicha wyraźnie zmalały zwłaszcza w polityce wewnętrznej. Okres od 1821 do 1848 nazywany jest „epoką Metternicha”. Metternich był rzecznikiem legitymizmu i bezwzględnej walki z ruchami rewolucyjnymi i niepodległościowymi w całej Europie. Z Austrii uczynił kraj rządów policyjnych, cenzury i reglamentacji wszystkich dziedzin życia.
13 marca 1848 w czasie Wiosny ludów został zmuszony do rezygnacji z urzędu i ucieczki (podobno w kobiecym przebraniu) do Londynu. Tam odwiedzili go Disraeli i Bismarck w celu pobrania nauk politycznych.
W roku 1851 powrócił do Wiednia. Od 1852, po śmierci protegowanego przez siebie ministra, księcia Felixa zu Schwarzenberga ponownie nieoficjalnie doradzał cesarzowi i kolejnym ministrom spraw zagranicznych. Jego siedzibą, także miejscem pochówku, był klasztor pocysterski (znany jako osiągnięcie sztuki baroku), w Plasach niedaleko Pilzna w Czechach.
Poglądy
Uważał wszelkie doktryny polityczne za zarzewie zła i tumultu i omijał traktaty polityczne i filozoficzne. Jego celem było zapobieganie zmianom i obrona istniejącego status quo, bez szerszej analizy bronionego stanu rzeczy i stosunków politycznych i społecznych. Przejawiał niechęć do jakichkolwiek zmian i reform. Cechował go arystokratyzm i pogarda dla ludu, o którym nic nie wiedział i nie interesowały go jego aspiracje. Nie próbował tłumaczyć swojej polityki szerokim masom społecznym, gdyż pogardzał opinią publiczną i nigdy nie dbał o ludowy aplauz. Twierdził, że wolność istnieje tylko dla elit społecznych, a obowiązkiem ludu jest posłuszeństwo. Za wystarczające do uznania za prawowity i godny obrony uznawał samo stabilne i długotrwałe istnienie jakiegoś stanu społecznego lub politycznego. Nie rozumiał narodowych sentymentów i miał skłonność do wytyczania granic według kategorii równowagi politycznej, a nie kategorii historycznych, etnograficznych i kulturowych. Twierdził m.in., że Włochy są tylko "pojęciem geograficznym" i nie rozumiał ani uczuć Włochów chcących zjednoczenia swojego kraju, ani analogicznych uczuć i aspiracji Niemców. Wychodził z założenia, że każdy buntownik jest taki sam, nawet jeśli buntuje się z imieniem cesarza Austrii na ustach. Był zdania, że ludzie nie dzielą się na narody, a jedynie na tych, którzy chcą zachowania istniejących stosunków oraz na tych, którzy chcą zmieniać świat poprzez rewolucję.
Ciekawostka
Jako dziecko najpierw nauczył się francuskiego, a dopiero później, dość niechętnie, niemieckiego. Przez dłuższy czas mówił po niemiecku z francuskim akcentem.
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Związki
Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
---|---|---|---|---|
1 | Екатерина Багратион | Partner | ||
2 | Dorothea Lieven | Partner, Przyjaciel | ||
3 | Franz II | Szef |
14.09.1812 | Napoleona karaspēks ieņem Maskavu
09.06.1815 | Podpisano akt końcowy Kongresu wiedeńskiego
Kongres wiedeński (niem. Wiener Kongress) – konferencja międzynarodowa przedstawicieli szesnastu państw europejskich, trwająca od września 1814 do 9 czerwca 1815 roku w Wiedniu, zwołana w celu rewizji zmian terytorialnych i ustrojowych spowodowanych wybuchem rewolucji francuskiej i wojnami napoleońskimi oraz wypracowania nowych zasad ładu kontynentalnego. Kongres wiedeński, ze względu na liczne bale, które mu towarzyszyły, nazywany był ironicznie tańczącym kongresem.
12.09.1817 | Krievijas imperatora Aleksandra I klātbūtnē Mītavā (Jelgavā) tika paziņots par dzimtbūšanas atcelšanu
Dzimtbūšana bija tāda feodāla un pēcfeodāla sociāla iekārta, kurā zemnieki bija piesaistīti apstrādājamai zemei kā savai darba vietai un bija atkarīgi no zemes īpašnieka. Par tiesībām apsaimniekot savu sētu viņiem bija jāmaksā dzimtkungam nodevas un jāiet klaušās. Atkarībā no laikmeta dzimtbūšanas intensitāte bija dažāda, no patronālām aizbildņa-aizbilstamā attiecībām līdz smagākajai formai, kad dzimtcilvēki bija absolūti beztiesiski: tos varēja pirkt, dāvināt, sodīt (pat ar nāvi) pēc to dzimtkunga iegribas.