Kazimierz Marian Wiśniowski (ur. 14 lutego 1896 w Dobromilu, zm. 4 listopada 1964 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Kazimierz Marian Wiśniowski urodził się 14 lutego 1896 w Dobromilu. Bardzo wcześnie włączył się do działań w Związku Strzeleckim. W okresie czerwiec 1914 - lipiec 1917 służył w 5 Pułku Piechoty Legionów Polskich jako adiutant w 1 Batalionie. Od lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopad 1918 do lipca 1919 roku pełnił stanowisko dowódcy kompanii w 5 Pułk Piechoty Legionów.

Od lipca 1919 dowódca kompanii w Bytomskim Pułku Strzelców, który w 1921 został przemianowany na 75 Pułk Piechoty. W grudniu 1920 został przeniesiony do Oddziału II Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1924 został skierowany do 48 Pułku Piechoty w Stanisławowie na stanowisko dowódcy kompanii. We wrześniu 1926 został przeniesiony do Dowództwa 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W czerwcu 1928 powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy batalionu 68 Pułku Piechoty we Wrześni. 2 kwietnia 1929 awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1929 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie. Od 15 czerwca do 7 sierpnia 1930 odbył staż liniowy w 2 Pułku Artylerii Ciężkiej w Chełmie oraz odbył od 15 października do 15 grudnia 1930 Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej dla oficerów, powołanych jako kandydatów na kurs normalny 1930-1932. Od 5 stycznia 1931 był słuchaczem XI Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy. Obowiązki wykładowcy pełnił do września 1939. W międzyczasie awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1936. We wrześniu 1939 pełnił służbę w Sztabie Frontu Południowego.

Po kampanii wrześniowej w niewoli i więzieniu sowieckim. Uwolniony na skutek usilnych starań gen. Władysława Andersa. Po uwolnieniu, od grudnia 1941 do sierpnia 1943, szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a potem Armii Polskiej na Wschodzie. Awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1943. Od sierpnia do listopada 1943 szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu II Korpusu Polskiego. Od listopada 1943 do grudnia 1946 szef sztabu II Korpusu Polskiego. Na tym stanowisku walczył w kampanii włoskiej, między innymi w czasie bitwy o Monte Cassino, Ankonę i Bolonię. Kierował rozbudową korpusu we Włoszech i jego demobilizacją w Anglii. Generał brygady z 3 maja 1945. Po demobilizacji osiadł w Londynie. Ożenił się z agentką wywiadu, Haliną Szymańską. Tam zmarł 4 listopada 1964. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – sześciokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami