Kazimierz Piotr Schally (ur. 22 lutego 1895 w Nowym Sączu, zm. 12 stycznia 1967 w Edynburgu) – generał brygady Wojska Polskiego. Odznaczony Orderem Virtuti Militari, wolnomularz, członek loży wolnomularskiej Wielkiej Loży Narodowej Polski.

Syn Andrzeja Schally i Stanisławy Jastrzębiec-Śniadowskiej. Ukończył Akademię Wojskową w Wiener Neustadt. Jako oficer austriacki odkomenderowany do Legionów Polskich. Od września 1914 do lipca 1917: podchorąży w VI batalionie, dowódca plutonu, batalionu, adiutant, dowódca dywizjonu 1 pułku artylerii. Podporucznik z października 1914, porucznik z grudnia 1915. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej. Urlopowany w styczniu 1918 w celu dokończenia studiów na Politechnice Lwowskiej, działał tam jako instruktor Polskiej Organizacji Wojskowej. Wysłany z jej ramienia do I Korpusu Polskiego na Wschodzie w Bobrujsku, potem na Ukrainie i w Murmaniu, przeciwdziałał kapitulacji Wojska Polskiego przed Niemcami i Austrią. Został uwięziony przez bolszewików w Petersburgu i skazany na śmierć. Ocalał dzięki interwencji posła duńskiego. Zwolniony w grudniu 1918, wyjechał do Armii gen. Józefa Hallera do Francji i wrócił z nią w kwietniu 1919 do Polski. Podpułkownik artylerii z 1 czerwca 1919. W okresie kwiecień – październik 1919 dowódca dywizjonu 1 pułku artylerii Armii gen. Hallera, październik 1919 – styczeń 1927 pełniący obowiązki dowódcy, a potem dowódca 1 pułku artylerii polowej (ciężkiej) Legionów. Pułkownik z 1 lipca 1923. Styczeń 1927 – marzec 1928 zastępca szefa Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W marcu 1929 mianowany został dowódcą 1 Grupy Artylerii w Warszawie, a 15 grudnia 1934 – II dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach. Od września 1935 do września 1939 szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej. Generał brygady z 1 stycznia 1936.

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, przeszedł tam przez ośrodek wychowawczy w Vichy. Ewakuowany do Wielkiej Brytanii. W okresie grudzień 1939 – listopad 1943 w dyspozycji Naczelnego Wodza w Paryżu i Londynie. Od listopada 1943 – marca 1944 attaché wojskowy w Ottawie, kwiecień 1944 – sierpień 1945 szef Misji Wojskowej przy Naczelnym Dowództwie Sprzymierzonych w Europie, styczeń 1945 – 1947 w dyspozycji szefa Sztabu Głównego.

Po demobilizacji osiedlił się w Edynburgu w Szkocji, gdzie zmarł. Jego syn, Andrzej ur. w 1926 w Wilnie, profesor biochemii w USA, był laureatem nagrody Nobla w 1977.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie)
• Oficer Legii Honorowej

***

Miejsce zamieszkania w chwili wybuchu II Wojny Światowej: RP2, Osada Gnojownica
Stopień wojskowy w chwili wybuchu II Wojny Światowej: płk