Kazimierz Grudzielski (ur. 9 maja 1856 w Turwi, b. powiat kościański, zm. 31 marca 1921 w Poznaniu) – podpułkownik piechoty Armii Cesarstwa Niemieckiego i generał podporucznik Armii Wielkopolskiej oraz generał dywizji Wojska Polskiego.

Od 1878 był żołnierzem zawodowym w armii niemieckiej, w 1880 mianowany podporucznikiem. W 1914 jako podpułkownik otrzymał rozkaz mobilizacji straży granicznej w obwodzie Monschau nad granicą belgijską. 2 września 1917 przeszedł w stan spoczynku.

12 listopada 1918 Powiatowa Rada Ludowa powierzyła mu funkcję polskiego kontrolera przy landracie we Wrześni. Po wybuchu powstania wielkopolskiego był komendantem Straży Ludowej na powiat wrzesiński, dowódcą odcinka północno-wschodniego z nominacji Dowództwa Generalnego w Poznaniu, dowódcą II Okręgu Wojskowego. Kierował działaniami powstańców pod Szubinem, po klęsce dowodził zorganizowaną w trybie alarmowym grupą dyspozycyjną. Doprowadził do wyzwolenia południowo-wschodniej Wielkopolski w połowie stycznia 1919 oraz zdołał utrzymać te tereny w czasie ofensywy niemieckiej w lutym i marcu.

W marcu 1919 zorganizował i objął dowództwo 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. 11 marca 1919 na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej mianował go generałem podporucznikiem. Był także inspektorem piechoty przy głównodowodzącym Wojsk Wielkopolskich, dowódcą twierdzy Toruń, zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego "Poznań". 3 stycznia 1921 mianowany został generałem porucznikiem z dniem przeniesienia w stan spoczynku - 1 kwietnia 1921. Zmarł 31 marca 1921 w Poznaniu. Pochowany w Gozdowie pod Wrześnią.

Był odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy (za działania w czasie powstania wielkopolskiego) oraz Krzyżem Niepodległości z Mieczami.