Kasper Weigel (ur. 10 czerwca 1880 we Lwowie, zamordowany 4 lipca 1941 we Lwowie) – polski geodeta, profesor i rektor Politechniki Lwowskiej.

Po ukończeniu II gimnazjum niemieckiego we Lwowie (1898) studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej (1898–1903). Po okresie pracy inżynierskiej (budowa kolei Lwów – Podhajce) został w 1908 wykładowcą w Katedrze Miernictwa swojej macierzystej uczelni. W 1909 obronił doktorat, w 1911 habilitował się i rozpoczął wykłady z miernictwa oraz rachunku wyrównawczego, od 1912 był profesorem nadzwyczajnym, a od 1918 zwyczajnym. W czasie I wojny światowej kontynuował w Wiedniu działalność dydaktyczną dla studentów nieuczestniczących bezpośrednio w działaniach wojennych (w ramach Komitetu Techników Polskich założonego w 1915).

Po I wojnie światowej był profesorem Politechniki Lwowskiej (z tytułem profesora zwyczajnego), kierownikiem Katedry Miernictwa, dziekanem Wydziału Inżynierii Lądowej (1920), w roku akademickim 1929/1930 rektorem. Prowadził także kursy fotogrametryczne dla oficerów lotnictwa.

Wykonywał pionierskie w Polsce pomiary metodą fotogrametryczną. Interesował się szczególnie rachunkiem wyrównawczym, ze szczególnym uwzględnieniem sieci geodezyjnych: światowych, krajowych i lokalnych. Współorganizował państwową służbę geodezyjną w Polsce.

W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie. Był kandydatem w grudniowych wyborach do rad obwodowych i miejskich sowieckiego Lwowa - 15 grudnia 1940. Został zamordowany przez Niemców w grupie polskich profesorów lwowskich uczelni na Wzgórzach Wuleckich w nocy z 3 na 4 lipca 1941 wraz z jedynym, 33-letnim synem Józefem.

Jest patronem Katedry Geodezji na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska Politechniki Rzeszowskiej.

Pełnione funkcje

• kierował sekcją miernictwa w Ministerstwie Robót Publicznych (1919) oraz wchodził w skład Państwowej Rady Mierniczej,
• prezes sekcji Komitetu Geodezyjnej PAU,
• członek zwyczajnym Akademii Nauk Technicznych i innych towarzystw naukowych,
• współzałożyciel i pierwszy prezes Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego (1930–1939)
• członek Stałej Międzynarodowej Unii Geodezyjno-Geofizycznej, uczestnik kongresów, gdzie reprezentował środowisko polskich geodetów.

Działał również społecznie na Politechnice, sprawował funkcję kuratora chóru studentów (na potrzeby tego chóru komponował utwory) oraz kuratora Bratniej Pomocy Studentów.

Publikacje (wybór)

Wydał ponad 30 prac naukowych, w tym:

• Wykreślne wyrównanie przy trygonometrycznym oznaczaniu punktów przez wcinanie (1910)
• Rachunek wyrównawczy wedle metody najmniejszych kwadratów oraz jego zastosowania przy rozmierzaniu kraju (1923)
• Zastosowanie spostrzeżeń zawarunkowanych z niewiadomymi w triangulacji (1924)
• Nowa metoda wyrównania triangulacyjnych sieci wieńcowych (1928)
• Geodezja (miernictwo) (1938)

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1936)