Karol Rzepecki (ur. 21 czerwca 1865 w Poznaniu, zm. 14 grudnia 1931 w Poznaniu) – księgarz, działacz społeczny i polityczny, redaktor „Sokoła”, poseł na Sejm I kadencji w II RP, członek Naczelnej Rady Ludowej w 1918 roku.

Był synem księgarza Ludwika Władysława Rzepeckiego. W 1885 zdał maturę w gimnazjum Pallotyńskim w Lublinie i wyjechał do Szczecina, gdzie pracował w firmie handlowej, był ministrantem; później zatrudniony w banku w Berlinie. W 1894 po śmierci ojca osiadł w Poznaniu i podjął pracę w „Gońcu Wielkopolskim” i drukarni W. Simona. W 1908 został wspólnikiem Zdzisława Rzepeckiego w firmie księgarsko-wydawniczej, a w latach 1913–1929 prowadził własną Wielkopolską Księgarnię Nakładową. Od 1929 był kierownikiem swojej dawnej księgarni, przekształconej w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością ze względu na trudności finansowe.

Prowadził aktywną działalność polityczną. W okresie zaborów wydawał wiele dzieł polskich – historycznych, poetyckich, śpiewników narodowych. Publikował artykuły na łamach „Gońca Wielkopolskiego” (1895–1896), „Sokoła” (1902–1907), „Pracy” (1905–1907), był członkiem i prezesem okręgu poznańskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, działał w Towarzystwie Czytelni Ludowych, Związku Towarzystw Przemysłowych i Rzemieślniczych, Związku Towarzystw Kupieckich. Wielokrotnie stawał przed sądami niemieckimi za działalność narodową.

W latach 1909–1919 wchodził w skład Rady Głównej i Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Demokratycznego w zaborze pruskim (późniejsze Towarzystwo Narodowo-Demokratyczne), a 1898–1918 był prezesem komitetu wyborczego miasta Poznania. Działał w Tajnej Organizacji Niepodległościowej. W grudniu 1918 został członkiem Rady Ludowej w Poznaniu (a także jej sekretarzem), współtworzył 14. kompanię Straży Ludowej, aktywną w wyzwalaniu Poznania. Został pierwszym polskim prezydentem policji miasta Poznania, ale odszedł ze stanowiska już wiosną 1920, obciążony odpowiedzialnością za krwawe stłumienie manifestacji kolejarzy. Jako naczelnik Wydziału Spraw Wewnętrznych wydał rozkaz otwarcia ognia do protestujących robotników, po dotarciu demonstracji przed Zamek. W wyniku czego zginęło 7 robotników, 32 zostało rannych, dwóch zmarło w wyniku odniesionych ran w szpitalu.

W kolejnych latach był urzędnikiem w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, a w 1921 skoncentrował się na pracy wydawniczej. W latach 1922–1927 sprawował mandat poselski z okręgu szamotulskiego. Był aktywnym członkiem stowarzyszeń weteranów oraz Stronnictwa Narodowego (wiceprezes zarządu miejskiego w Poznaniu).

Był autorem kilku książek:

• Pobudka wyborcza (1907)
• Naprzód czy wstecz? (1912)
• Historia ustawy wyborczej pruskiej... (1913)
• Pułk czwarty 1830–1831 (1916)
• Powstanie grudniowe w Wielkopolsce (1919)
• Oswobodzenie Poznania (1923)