Karol Michał Popiel (ur. 28 października 1887 w Rzochowie (obecnie dzielnica Mielca), zm. 6 czerwca 1977 w Rzymie) – polityk chadecki, działacz Narodowego Związku Robotniczego, od 1937 urzędujący prezes Stronnictwa Pracy.

Syn Jana i Katarzyny z domu Szczerbickiej. Ukończył szkołę powszechną w Rzochowie i gimnazjum w Mielcu.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. W latach 1918-21 w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. W 1920 był jednym z założycieli Narodowej Partii Robotniczej, w latach 1929-37 prezesem Zarządu Głównego. W latach 1922–1927 był posłem na Sejm I kadencji. W 1927 wyjechał za granicę.

9 IX - 29 XII 1930 za działalność w Centrolewie więziony w twierdzy brzeskiej. Zwolennik połączenia NPR i Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. Od 1936 działacz Frontu Morges. W latach 1937-39 urzędujący prezes (formalnie wiceprezes) Stronnictwa Pracy (powstałego z połączenia NPR i chadecji). Redaktor Prawdy i "Nowej Rzeczypospolitej.

Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę na uchodźstwie. Zwolennik polityki Władysława Sikorskiego. Od 1939 do listopada 1941 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Od października 1941 do stycznia 1942 kierownik Ministerstwa Sprawiedliwości. Od stycznia 1942 do lipca 1943 minister bez teki, od lipca 1943 do listopada 1944 minister odbudowy administracji publicznej. Zaakceptował ustalenia jałtańskie, latem 1945 powrócił do Polski. Próbował organizować legalne Stronnictwo Pracy, od lipca 1945 do lipca 1946 prezes Zarządu Głównego SP w kraju. 29 grudnia 1945 dokooptowany do Krajowej Rady Narodowej przez Prezydium KRN. 20 września 1946 zrzekł się mandatu. 27 listopada 1947 wyjechał legalnie do USA. Później przebywał w Paryżu, od 1962 mieszkał w Rzymie. Był członkiem Światowej Unii Chrześcijańskiej Demokracji.

Pochowany na warszawskich Powązkach.

Żona Irena z domu Żukowska, primo voto Gaszyńska.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1946).