Julian Skokowski ps. "Zaborski" (ur. 25 maja 1886, zm. 11 marca 1959) − generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z bolszewikami i II wojnie światowej.

Przebieg służby wojskowej

W latach 1909–1914 i 1917–1918 był oficerem zawodowym armii rosyjskiej. W latach 1918-1919 dowodził polskim oddziałem tzw. Murmańczyków w Archangielsku na północy Rosji. Od 1919 roku służył w odrodzonym Wojsku Polskim.

W okresie II RP sprawował szereg funkcji dowódczych w Wojsku Polskim, m.in. był:

• inspektorem szkół podchorążych rezerwy
• dowódcą 6 Pułku Strzelców Podhalańskich w Samborze do maja 1927
• dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty od maja 1927
• w składzie osobowym I wiceministra spraw wojskowych

Od 1935 roku do wybuchu wojny był inspektorem głównym Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny i Związku Rezerwistów.

Został osadnikiem wojskowym w osadzie Husaki w powiecie baranowickim (ziemię otrzymał tam również ułan Stanisław Skokowski).

Podczas wojny obronnej 1939 roku był dowódcą piechoty dywizyjnej 25 Dywizji Piechoty Armii „Poznań”, a od 18 września dowódcą Grupy „Palmiry”, broniącej składów amunicyjnych w Palmirach w Puszczy Kampinoskiej (patrz: Obrona Palmir). Na początku 1941 roku wstąpił do Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy, gdzie objął stanowisko inspektora wyszkolenia w Okręgu Warszawa-miasto. W okresie tworzenia Narodowych Sił Zbrojnych zerwano z nim kontakty. Skokowski stanął wkrótce na czele niewielkiej organizacji Gwardia Obrony Narodowej, która w 1943 roku scaliła się z Polską Armią Ludową. Niebawem Skokowski został szefem sztabu i zastępcą komendanta PAL.

29 lipca 1944 roku na murach Warszawy została rozwieszona kłamliwa odezwa jego autorstwa, głosząca, że – wobec opuszczenia miasta przez najwyższe czynniki Armii Krajowej – sygnatariusz tej odezwy obejmuje dowództwo nad wszystkimi oddziałami podziemnymi i zarządza ich mobilizację do walki z Niemcami; Skokowski podpisał się na niej jako generał dywizji. Przeszła ona bez żadnego echa. W czasie powstania warszawskiego przebywał w Śródmieściu, gdzie objął dowodzenie nad oddziałami PAL. 15 września wydał rozkaz o utworzeniu Połączonych Sił Zbrojnych Armii Ludowej, PAL i Korpusu Bezpieczeństwa, których został dowódcą oraz podporządkowaniu ich Krajowej Radzie Narodowej.

Po upadku powstania wyszedł z miasta wraz z ludnością cywilną. Wydostał się z obozu przejściowego w Pruszkowie dzięki pomocy AL. Pod koniec wojny został przyjęty do Wojska Polskiego, awansowany do stopnia generała brygady i wyznaczony na stanowisko dowódcy Okręgu Wojskowego Nr V w Krakowie. W 1948 roku został aresztowany i skazany na 15 lat więzienia. Zwolniony w 1955 roku, zrehabilitowany w 1957. Zmarł 11 marca 1959 roku.

Awanse

• pułkownik piechoty – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 8. lokatą (w 1932 – 3. lokata)
• generał brygady – ?

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1928)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 1,2 i 3 w 1921)
• Military Cross (Wielka Brytania)
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)