Julian Marian Piasecki ps. "Bogusław", "Wiktor" (ur. 13 lutego 1896, zm. 3 sierpnia 1944 w Warszawie) – inżynier, I wiceminister komunikacji, major dyplomowany saperów Wojska Polskiego.

Ukończył w 1913 roku Gimnazjum Filologiczne Wojciecha Górskiego w Warszawie. W ostatnich latach nauki był czynny w Wolnej Szkole Wojskowej, a potem w Strzelcu. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich i Polskiej Organizacji Wojskowej. W latach 1915-18 studiował na Politechnice Warszawskiej.

Po zakończeniu wojny z bolszewikami pełnił służbę w 74 Pułku Piechoty w Lublińcu. 2 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 1529. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1923-23 był odkomenderowany Politechnikę Warszawską celem ukończenia studiów. W 1924 roku był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Inżynierii, pozostając oficerem nadetatowym 7 Pułku Saperów Wielkopolskich w Poznaniu. 1 grudnia 1924 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Z dniem 1 listopada 1925 roku rozpoczął naukę na Kursie Normalnym Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, na stanowisko asystenta. Obowiązki wykładowcy łączył z funkcją starszego asystenta w Katedrze Dróg Żelaznych na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Do stopnia majora awansowany został ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów. 22 listopada 1933 roku przeniesiony został w stan nieczynny na okres 12 miesięcy. 22 listopada 1934 roku czas pozostawania w stanie nieczynnym został mu przedłużony o kolejny rok.

Od 1933 roku pełnił funkcję pierwszego wiceministra komunikacji, był członkiem Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego i prezesem Automobilklubu Polskiego. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku obowiązki pierwszego wiceministra komunikacji łączył z funkcją szefa II Eszelonu Szefostwa Komunikacji Naczelnego Wodza. Podczas okupacji niemieckiej w Obozie Polski Walczącej. 2 sierpnia 1944 roku został ciężko ranny podczas walk powstańczych. Zmarł następnego dnia, 3 sierpnia, w Szpitalu Maltańskim. Pochowany w zbiorowej mogile przy szpitalu. Dwa dni później, 5 sierpnia, Niemcy zamordowali jego brata Józefa Mariana Piaseckiego – dyrektora Szpitala Wolskiego.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr 4966.
• Krzyż Niepodległości
• Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Polonia Restituta
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości