Julian Filipowicz ps. "Pobóg", "Róg","Kogan" (ur. 13 września 1895 we Lwowie, zm. 14 sierpnia 1945 w Otwocku) – generał brygady Wojska Polskiego, komendant Obszaru Kraków-Śląsk Związku Walki Zbrojnej od stycznia do lutego 1940 roku, komendant Okręgu Kraków Służby Zwycięstwu Polski i ZWZ od października 1939 roku do czerwca 1941 roku, inspektor Komendy Głównej ZWZ/ AK w latach 1941-1944.

Syn Antoniego i Justyny z Derpowskich, urodzony 13 września 1895 roku. Absolwent szkoły realnej we Lwowie, następnie student tamtejszej politechniki. Brat Pawła.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich (sierpień 1914 – lipiec 1917), gdzie walczył w 1 Pułku Ułanów dochodząc do stopnia wachmistrza sztabowego. W 1917 roku ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Ostrołęce. 23 lipca 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austriackiej, z której jednak zdezerterował i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej na Zamojszczyźnie.

Od listopada 1918 do 1928 służył w 11 Pułku Ułanów Legionowych zajmując kolejno stanowiska dowódcy szwadronu, dywizjonu i pełniącego obowiązki dowódcy pułku. Razem ze swoim pułkiem uczestniczył w wojnie z bolszewikami. W latach 1928-1930 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu szkoły i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego wyznaczony został na stanowisko dowódcy 7 Pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim. 4 lipca 1935 objął dowództwo 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku.

W czerwcu 1939 powierzono mu dowództwo Wołyńskiej Brygady Kawalerii w Równem. Poprowadził brygadę podczas kampanii wrześniowej, przechodząc szlak bojowy od Mokrej przez Warszawę aż po bitwę pod Tomaszowem Lubelskim.

Uniknąwszy niewoli, włączył się w działalność konspiracyjnej Służbie Zwycięstwu Polski. Po powstaniu Związku Walki Zbrojnej stanął na czele okręgu krakowskiego, a we wrześniu 1941 roku objął okręg białostocki. Z powodu ciężkiej choroby (po torturach i ucieczce z więzienia na Montelupich) urlopowany i przeniesiony do rezerwy osobowej. Przed powstaniem powołany do sztabu Komendy Głównej AK, nie dotarł z powodu wkroczenia Rosjan.

Chorował na gruźlicę, umieszczony przez AK w prywatnym pensjonacie w Otwocku. Rozwinął się u niego rak płuc i zmarł w 1945 roku w Otwocku na skutek krwotoku wywołanego nowotworem i został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym.

Z opinii służbowej: Wybitny. Charakter silny i wypróbowany. Energiczny, z inicjatywą, o szybkiej decyzji. Wybitne zdolności dowódcze. Świetny żołnierz i zawołany kawalerzysta. Pracy sztabowej nie lubi.

Żonaty z Heleną z Marchlów Szelochową, nie miał dzieci.

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości (1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1937)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi

• kapral - 18.03.1915
• plutonowy - 22.11.1915
• wachmistrz - 02.10.1916
• wachmistrz sztabowy - 10.08.1917
• podporucznik
• porucznik - 11.08.1920
• rotmistrz - 11.09.1920 ;3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy
• major - 18 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 21 lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• podpułkownik dyplomowany - 24.12 1929
• pułkownik dyplomowany - 14 stycznia 1933
• generał brygady - 15 sierpnia 1942