Józef Karol Nieczuja Miniewski (ur. 30 kwietnia 1841 w Wilczogórze, zm. 11 listopada 1926 we Lwowie) – polski generał powstania styczniowego, kawaler orderu "Virtuti Militari" i Krzyża Walecznych.

Urodził się w majątku Wilczogóra (Wilcza Góra) k. Grójca (dziś gmina Belsk Duży, woj. mazowieckie). Jego ojcem był Władysław Miniewski (1795–1865), był urzędnikiem w autonomicznych władzach Królestwa Polskiego (referendarzem stanu w Komisji Przychodów i Skarbu w Warszawie), sędzią pokoju powiatu czerskiego, a także poetą, dramaturgiem, krytykiem literackim i tłumaczem. Matką Józefa była Karolina Amalia Ludwika Lessel (1815–1893), córka warszawskiego cukiernika.

Kształcił się w rosyjskich szkołach wojskowych w Petersburgu (Nikołajewska Szkoła Inżynierii i Akademia Inżynierii Wojskowej). Jako rosyjski oficer wstąpił do nielegalnego spiskowego Koła Oficerów Polskich. Tropiony przez tajną policję uznany został za rewolucjonistę. Obawiając się aresztowania zwolnił się ze służby wojskowej i wrócił do rodzinnego majątku.

Powstanie styczniowe

Rok później przystąpił do powstania styczniowego. Swoją działalność w powstaniu rozpoczyna walkami w Grójcu, następnie nad rzeką Pilicą, gdzie walczył m.in. w Białobrzegach i Przedborzu. W maju 1863 przeprowadził krótkotrwałą kampanię w pobliżu Olkusza. Stoczył bitwę pod Krzykawką. Walczył też pod rozkazami Langiewicza pod Małogoszczą i Pieskową Skałą. Po bitwie pod Grochowiskami przekroczył granicę i udał się do Krakowa. W Galicji już z awansem na pułkownika organizował Korpus Mazowiecki złożony z 500 ochotników, w tym z ok 30 Włochów i Francuzów. Na czele oddziału wkroczył do Królestwa i stoczył 3 zwycięskie bitwy. Z powodu wyczerpania ludzi i zapasów powrócił na tereny austriackie. Zorganizował jeszcze jedną wyprawę z Lwowa na Wołyń. Po upadku powstania, tropiony przez carską policję udał się do Paryża, gdzie został zatrudniony przez inżyniera Ferdynanda Lessepsa do dobrze płatnych prac projektowych przy budowie Kanału Sueskiego. Wyjechał do Algierii i Egiptu, do 1871 roku pracował w rejonie Suez – Port Said. Po powrocie do Europy osiedlił się we Lwowie. Prowadził tam żywą działalność patriotyczną i społeczną. Mając lat 77 wspierał Orlęta Lwowskie w walkach o to miasto w l. 1918/1919. W roku 1921 Józef Piłsudski odznaczył go Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari (V Kl.), a rok później został odznaczony Krzyżem Walecznych. Generał Józef Miniewski zmarł we Lwowie w wieku 85 lat. Został pochowany z honorami generalskimi. Spoczywa na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.