Józef Daniel Garbień (ur. 11 grudnia 1896 w Łupkowie, zm. 3 maja 1954 w Cieszynie) – polski piłkarz, lekarz, doktor nauk medycznych, kapitan rezerwy służby zdrowia Wojska Polskiego.

Po ukończeniu szkół średnich w Stryju i Lwowie podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Ukończył je z tytułem doktora medycyny. Pracował jako chirurg, a także udzielał się w Radzie Naukowej Wychowania Fizycznego w Warszawie. Od 1933 roku ordynator oddziału chirurgicznego i dyrektor szpitala im. Józefa Piłsudskiego w Chrzanowie.

Jednocześnie już w trakcie pobytu w szkole średniej rozpoczyna grę w piłkę nożną, gdzie gra dla Pogoni Stryj. We Lwowie nie przynależy do żadnego klubu. W związku z zaangażowaniem w działalność Sokoła i Drużyn Strzeleckich, po wybuchu wojny, w sierpniu 1914 roku Garbień wstąpił do I Brygady Legionów. Po jej rozwiązaniu trafił na front włoski. Odniósł także ciężką ranę podczas obrony Lwowa. Został mianowany do stopnia kapitana w Korpusie Oficerów Sanitarnych Lekarzy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (lok. 461).

Przez 15 lat bronił barw Pogoni Lwów przez kilka lat pełniąc rolę jej kapitana. Wystąpił także w 8 oficjalnych spotkaniach polskiej reprezentacji. Zadebiutował 28 maja 1922 w towarzyskim spotkaniu ze Szwecją na Stadionie Olimpijskim w Sztokholmie. Był to pierwszy wygrany mecz polskiej reprezentacji, a Garbień zdobył swojego premierowego, a dla Polski zwycięskiego gola w 74. minucie meczu, ustalającego wynik na 2:1.

Jako piłkarz i lekarz jednocześnie w 1925 roku wysunął projekt opieki medycznej nad sportowcami.

Odznaczenia

• Krzyż Niepodległości
• Złoty Krzyż Zasługi
• Odznaka I Brygady "Za wierną służbę"
• Krzyż Obrony Lwowa
• Krzyż Walecznych