Josyf Iwanowycz Slipyj, ukr. Йосиф Сліпий (ur. 17 lutego 1892 w Zazdrości, zm. 7 września 1984 w Rzymie) – biskup greckokatolicki, arcybiskup metropolita Lwowa, kardynał prezbiter od 1965.

Po ukończeniu gimnazjum w Tarnopolu oraz studiów filozoficznych i filologicznych na Uniwersytecie we Lwowie został wysłany przez metropolitę obrządku greckokatolickiego, Andrzeja Szeptyckiego na studia teologiczne do Innsbrucku, które ukończył w 1918. Święcenia kapłańskie przyjął 30 września 1917 z rąk Andrzeja Szeptyckiego. Po ukończeniu studiów w Insbrucku wyjechał do Rzymu, gdzie studiował na papieskich uniwersytetach Angelicum i Gregorianum w Instytucie Wschodnim.

Do Lwowa powrócił w 1922, gdzie pracował jako duszpasterz w archidiecezji lwowskiej. W tym czasie założył kwartalnik teologiczny „Bohoslavia” i kierował jego pracami. Był wykładowcą teologii oraz rektorem (1925–1939) seminarium we Lwowie. W 1928 został mianowany przewodniczącym Lwowskiego Towarzystwa Naukowo-Teologicznego.

25 listopada 1939 został mianowany koadiutorem metropolii lwowskiej (z prawem następstwa) z arcybiskupią stolicą tytularną Serne. Sakry biskupiej udzielił mu 22 grudnia 1939 metropolita Lwowa Andrzej Szeptycki. 1 listopada 1944 został następcą Szeptyckiego na stolicy metropolitalnej we Lwowie oraz jako biskup Halicza i Kamieńca, jak również administratora apostolskiego metropolii kijowskiej.

28 kwietnia 1943 biskup Josyf Slipyj odprawił nabożeństwo w Archikatedrze św. Jura z okazji powołania 14 Dywizji Grenadierów SS. Podczas uroczystości obecne były również władze niemieckie, w tym Otto von Wächter – gubernator dystryktu galicyjskiego Generalnego Gubernatorstwa. 11 kwietnia 1945 został aresztowany przez Sowietów i zesłany na Syberię, spędził w łagrach 18 lat. Dzięki interwencji papieża Jana XXIII 6 lutego 1963 został zwolniony, a 9 lutego zmuszony do wyjazdu do Rzymu, gdzie rezydował do końca życia.

Wziął udział w trzech sesjach soboru watykańskiego II. 23 grudnia 1963 papież Paweł VI nadał mu tytuł arcybiskupa większego i mianował go członkiem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich. 22 lutego 1965 Paweł VI wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera S. Atanasio. W kolejnych latach uczestniczył w watykańskich sesjach Światowego Synodu Biskupów (1967, 1969, 1971, 1974, 1977, 1980).

W 1969 dokonał konsekracji bazyliki św. Zofii w Rzymie. Przy tej katedrze zostały zorganizowane wydziały teologii, filozofii i studiów humanistycznych. W 1980 uczestniczył w pracach Synodu Biskupów Ukraińskich w Rzymie, zwołanego przez Jana Pawła II.

Po ukończeniu 80 lat utracił prawo udziału w konklawe i nie uczestniczył w dwukrotnych wyborach papieża w 1978. W 1975 otrzymał godności patriarchy Kijowa – Halicza (obrządku greckokatolickiego).

Zmarł w Rzymie, 13 września został początkowo pochowany (zgodnie z jego wolą) w krypcie bazyliki św. Zofii w Rzymie. Uroczystościom pogrzebowym przewodniczył abrcybiskup Myrosław Lubacziwski, jego następca. 27 sierpnia 1992 zwłoki metropolity przewieziono do Lwowa i w ósmą rocznicę śmierci 8 września 1992 złożono w krypcie archikatedralnego soboru św. Jura we Lwowie.