Jolanta Lothe (ur. 19 kwietnia 1942 w Wilnie, zm. 1 kwietnia 2022) – polska aktorka.

W 2012 została odznaczona Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, a w 2020 otrzymała Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Współmałżonek

Helmut Kajzar
(1972–1982; jego śmierć)
Piotr Lachmann
(1984–2022; jej śmierć)

Życiorys

Wczesne lata

Urodziła się w Wilnie (ówcześnie pod okupacją niemiecką) jako córka aktorki Wandy Stanisławskiej-Lothe. Jej ojciec zginął podczas II wojny światowej. Po wojnie wraz z matką i babką, poetką Wandą Stanisławską-Lothe, zamieszkała w Gdańsku. W wieku siedmiu lat wystąpiła po raz pierwszy na scenie gdańskiego Teatru Wybrzeże jako córka Jane Graham (w tej roli Teresa Marecka, prywatnie najlepsza przyjaciółka jej matki) w sztuce Howarda Fasta Trzydzieści srebrników. Marzyła o studiach na medycynie, ale tuż przed maturą w 1961 zdobyła II Nagrodę w VIII Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim w Gdańsku i postanowiła zdawać do szkoły teatralnej. Dostała się za pierwszym razem do PWST w Warszawie, gdzie na czwartym roku broniła dyplom u Aleksandra Bardiniego. W 1966 ukończyła studia.

Kariera

Jeszcze jako studentka zadebiutowała na małym ekranie w roli pracownicy PGR-owskiej obory w serialu Barbara i Jan (1964). Rok później trafiła na kinowy ekran jako dziewczyna w Studiu Nagrań Pocztówkowych w dramacie psychologicznym Jerzego Skolimowskiego Walkower (1965). Można ją było dostrzec w jednym z odcinków serialu Czterej pancerni i pies (1966) jako Rosjankę kierująca ruchem na moście. Zdobyła popularność jako pielęgniarka Genowefa Kłoś, asystentkę tytułowej bohaterki (Ewa Wiśniewska) w serialu Doktor Ewa (1970). W kultowej komedii Marka Piwowskiego Rejs (1970) wystąpiła jako dziewczyna przechadzająca się w strojach kąpielowych. W pamięci telewidzów zapisała się dzięki kreacji Urszuli Kurasiowej, żony Leona (Kazimierz Kaczor) w serialu Polskie drogi (1977), za którą w 1978 została uhonorowana Nagrodą Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji, indywidualną I stopnia.

Była na okładkach magazynów takich jak „Film” (w marcu 1970, w listopadzie 1971), „Ekran” (w marcu 1971, w marcu 1978) i „Tele Tydzień” (w maju 2013).

Aktorka scen warszawskich: Teatru Syrena (1966–1967), Teatru Klasycznego (1968–1972), Teatru Studio (1972–1976), Teatru Narodowego (1976–1982).

W latach 1985–2018 w Warszawie współtworzyła wraz z Piotrem Lachmannem eksperymentalny Videoteatr „Poza”, który w 1992 zdobył nagrodę Fringe First na Festiwalu Fringe w Edynburgu i w 2005 wyróżniono specjalną Nagrodą Literacką im. Władysława Reymonta.

Jej ostatnią rolą telewizyjną była postać Teresy Struzik w serialu Barwy szczęścia (2007–2017, 2019–2021).

Życie prywatne

W 1972 wyszła za mąż za Helmuta Kajzara, dramaturga i reżysera teatralnego. Mieli córkę Paulę (ur. 1973). Kajzar zmarł w 1982 w wieku 41 lat na czerniaka. W 1984 poślubiła Piotra Lachmanna.

Zmarła 1 kwietnia 2022 w wieku 79 lat