Jerzy Zagórski (ur. 13 grudnia 1907 w Kijowie, zm. 5 sierpnia 1984 w Warszawie) – polski poeta, eseista i tłumacz, współtworzył grupę "Żagary".

Absolwent Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie (1927). Ukończył prawo. Po wojnie był attaché kulturalnym ambasady polskiej w Paryżu. Współpracował z czasopismami Pion i Kultura Jutra. Od 1957 mieszkał w Warszawie. W jego poezji przedwojennej, bliskiej Awangardzie, dominuje katastrofizm, natomiast w późniejszej – klasycyzm.

Mąż Maryny Zagórskiej (1906-1996), tłumaczki literatury pięknej. Wraz z nią odznaczony w 1979 r. medalem "Sprawiedliwy wśród Narodów Świata".

Przetłumaczył m.in. Maskaradę Lermontowa i gruziński poemat Rycerz w tygrysiej skórze.

Zbiory wierszy i inne

• 1933 – Ostrze mostu
• 1934 – Przyjście wroga (poemat)
• 1937 – Wyprawy
• 1947 – Wieczór w Wieliszewie
• 1947 – Indie w środku Europy
• 1954 – Męska pieśń
• 1956 – Czas Lota
• 1957 – Olimp i ziemia
• 1959 – Krawędź
• 1961 – Bajka pienińska
• 1963 – Oto nurt
• 1963 – Biały bez. Wiersze dla żony
• 1964 – Pancerni (poemat)
• 1967 – Królestwo ryb
• 1969 – Rykoszetem
• 1970 – Tam, gdzie diabeł pisze listy
• 1975 – Komputerie i dylematy

Zagórski w piosenkach

• 1995 – Grzegorz Turnau: To tu, to tam