Jerzy Wroński (ur. 1930, zm. 29 czerwca 2016) – polski malarz, profesor, wykładowca Uniwersytetu Śląskiego.

W latach 1950-1956 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa. Jeszcze w trakcie studiów współtworzył z przyjaciółmi Grupę Nowohucką, która zainaugurowała w Krakowie nurt malarstwa materii. Wszyscy jej członkowie zostali następnie przyjęci do Stowarzyszenia Artystycznego Grupa Krakowska. W latach 1979-1995 Jerzy Wroński pełni funkcję prezesa tego stowarzyszenia. Wcześniej przez kilka kadencji był też członkiem zarządu okręgu krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków i rady artystycznej Sekcji Malarstwa Zarządu Głównego ZPAP. Od roku 1960 zajmował się także pedagogiką artystyczną, początkowo w Krakowie, następnie w UMCS w Lublinie, a od roku 1975 - Filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie.

Prowadzona od ponad pięćdziesięciu lat działalność artystyczna jest ciągiem doświadczeń polegających na eksploracji żywiołowych procesów naturalnych oraz ujawnianiu tkwiącego w nich potencjału twórczego. Początkowo były to monochromatyczne obrazy-reliefy, kształtowane przy udziale pełzającego płomienia, potem „akwarele metamorficzne” oraz „rysunki dyfuzyjne”, w których inny żywioł – woda – użyty w mikroskopijnych ilościach, stanowił główną siłę sprawczą. Połączenie tych antagonistycznych żywiołów doprowadziło do powstania realizowanego od połowy lat 80. unikalnego cyklu obrazów-fotogramów, nazwanych później kopciogramami.

Prace w zbiorach muzealnych:

• Muzeum Archeologiczne w Prilepie (Macedonia)
• Muzeum Górnośląskie w Bytomiu
• Muzeum Historyczne Miasta Krakowa
• Muzeum Narodowe w Kielcach
• Muzeum Narodowe w Krakowie
• Muzeum Narodowe w Szczecinie
• Muzeum Okręgowe w Białymstoku

Kolekcje innych instytucji i osób prywatnych w Austrii, Danii, Macedonii, Wielkiej Brytanii, Niemczech, USA i w Polsce