Jerzy Łucki (ur. 27 sierpnia 1898 w Drohobyczu, zm. 18 września 1939 w Stanisławowie) – polski bobsleista, żołnierz, olimpijczyk z Sankt Moritz 1928.

Żołnierz Legionów, służył w 1. i 6. pułku piechoty Legionów. Po powrocie do kraju wstępuje do Wojska Polskiego. Kończy kurs oficerski w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w latach 1926-1927. Służył kolejno w:

• 19 pułk piechoty we Lwowie
• 3 Batalionie Strzelców

Zatrudniony jest w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Grodnie. Przed wybuchem II wojny światowej przeniesiony do batalionu pancernego w Łucku. Podczas obrony z września '39 walczy jako dowódca 21. baonu czołgów lekkich w obronie Lwowa i o utrzymanie przyczółka rumuńskiego.

Był wszechstronnym sportowcem. Należał do czołówki miotaczy klubu Pogoń Lwów. Był brązowym medalistą mistrzostw Polski w:

• pchnięciu kulą w latach 1923, 1927
• rzucie młotem w roku 1923.

Jego rekordy życiowe:

• pchnięcie kulą – 12,40 metra uzyskany 8 lipca 1927 w Warszawie,
• rzut dyskiem – 34,76 metra uzyskany 7 lipca 1923 we Lwowie,
• rzut młotem – 19,63 metra uzyskany 26 sierpnia 1923 w Warszawie.

Na igrzyskach olimpijskich w 1928 roku wystąpił w piątkach bobslejowych zajmując 17. miejsce (partnerami byli Józef Broel-Plater, Jerzy Bardziński, Jerzy Potulicki, Antoni Bura).

***

Miotacz i bobsleista, olimpijczyk z St. Moritz (1928), mjr st. WP Urodzony 24 września 1898 r. w Drohobyczu, syn Józefa i Kazimiery;

należał do drużyn strzeleckich w Nowym Targu i tak też ukończył gimnazjum, Legionista, 2-krotnie ranny pod Konarami i Tarłowem (1915), służył w 1. i 6. Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym wysłany na front włoski (do 13 września 1918) wraca do kraju i wstępuje do Wojska Polskiego, pozostając w służbie czynnej (porucznik).

Kończy kurs oficerski wychowania fizycznego w CWSGIS (1926-27) i służy kolejno: w 19. Pułku Piechoty we Lwowie i 3. Baonie Strzelców, awansując do stopnia kapitana (1923) i majora (1935). Zatrudniony w Urzędzie WFiPW w Grodnie tuż przed wybuchem wojny przeniesiony do batalionu pancernego w Łucku.

Prawie cała jego służba wojskowa związana była ze sportem. W latach 20. należał do czołowych miotaczy Pogoni Lwów  (1922028), będąc 3-krotnym brązowym medalistą mistrzostw Polski: w kuli (1923, 1927) i w młocie (1923),

Rekordy życiowe:

kula - 12,40 (8 lipca 1927, Warszawa),

dysk - 34,76 ( 7 lipca 1923 Lwów),

młot - 19,63 (26 sierpnia 1923, Warszawa).

Obok innych oficerów WP był także załogantem reprezentacyjnej piątki bobslejowej podczas 1939 r. jako dowódca 21. Baonu Czołgów Lekkich (R-35), walczył w obronie Lwowa i o utrzymanie przyczółka rumuńskiego. Zginął (najprawdopodobniej) 18 września 1939 r. podczas ewakuacji jednostki przez Kuty do Rumunii. Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródło: http://www.olimpijski.pl