Jerzy Hryniewiecki (ur. 21 kwietnia 1908 w Dorpacie, zm. 28 sierpnia 1989 w Warszawie) – polski architekt, urbanista, projektant licznych obiektów przemysłowych, sportowych, użyteczności publicznej, projektant wystaw i grafik, poseł na Sejm PRL II i III kadencji. Syn Bolesława Hryniewieckiego.

Od 1946 profesor Politechniki Warszawskiej i prezes SARP. Laureat Honorowej Nagrody SARP w 1977. Uhonorowany w 1980 tytułem doktora honoris causa Politechniki Krakowskiej.

Absolwent warszawskiego gimnazjum i liceum im. Stefana Batorego, należał do drużyny harcerzy „Pomarańczarnia”, gdzie był drużynowym w latach 1925–1926 (i autorem herbu drużyny z tipi). W czasie studiów na Politechnice Warszawskiej praktykował w pracowniach znanych architektów: Padlewskiego, Mariana Lalewicza, Rudolfa Świerczyńskiego. Równolegle uprawiał grafikę użytkową.

Często wyjeżdżał za granicę – do różnych krajów europejskich i bliskiego Wschodu. Zwiedzał Niemcy, Francję, Austrię, Holandię, Włochy, Hiszpanię, Rumunię, Grecję, Danię, Szwecję, Norwegię, Finlandię, Anglię, a także Turcję, Syrię, Palestynę. Praktyki wakacyjne odbywał w Czechosłowacji i Holandii. W latach 1930-1931 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim i Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie. Po zakończeniu służby wojskowej otrzymał przydział mobilizacyjny do 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie. W 1934 awansował na podporucznika w korpusie oficerów rezerwy artylerii. Łatwo przyswajał sobie języki obce – władał rosyjskim, włoskim, angielskim, słabiej niemieckim.

Wydział ukończył w 1936, od 1937 pracował w Biurze Planowania Miasta i działał tam jako architekt dzielnicy Mokotów, w międzyczasie pisząc i projektując schroniska na Huculszczyźnie, wnętrze w Cafe Clubie na rogu Alei Jerozolimskich i Nowego Światu, brał udział w pracach wystawienniczych w Paryżu i Nowym Jorku.

Został zmobilizowany w 1939 i stacjonował na Pomorzu, w Borach Tucholskich, gdzie pełnił funkcję oficera zwiadowczego baterii motorowej artylerii przeciwlotniczej nr 27. Ostatnim oparciem była Warszawa. W jej obronie walczył w baterii półstałej artylerii przeciwlotniczej nr 103, dekorowany przed kapitulacją Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji znalazł się w oficerskim obozie jenieckim, w Oflagu IIc w Woldenbergu (Dobiegniew), trafił do Polski po 30 stycznia 1945.

Po powrocie w Biurze Odbudowy Stolicy (BOSie) objął kierownictwo pracowni dzielnicy południowej. W ramach Warszawskiego Biura Projektów Budownictwa Przemysłowego projektował odbudowę i rozbudowę zakładów „H. Cegielski” w Poznaniu, częściowo Hutę Bieruta w Częstochowie, Fabrykę Samochodów Osobowych (FSO) na Żeraniu w Warszawie i Samochodów Ciężarowych w Lublinie. Oprócz tego uczestniczył w urządzeniu wystawy Warszawa oskarża i Wystawy Ziem Odzyskanych we Wrocławiu (generalny projektant), w Moskwie urządził wystawę gospodarczą, w Chinach przebywał pół roku zajęty wystawiennictwem.

Niezależnie od zajęć na PW w latach 1948–1954 prowadził wykłady o architekturze obiektów użyteczności publicznej w Szczecinie. Został profesorem nadzwyczajnym na Politechnice Warszawskiej w 1955. W 1965 dostał na Politechnice Warszawskiej, na Wydziale Architektury Katedrę Projektowania Zespołów Przemysłowych. Wykładał m.in. historię architektury okresu starożytnego. Poza Polską prowadził wykłady na uniwersytetach w Chinach, w Stanach Zjednoczonych, w Anglii, w Iraku oraz należał do stowarzyszenia architektów w Brazylii i Meksyku.

Był autorem kilku wydanych w kraju książek i kilkudziesięciu artykułów w prasie krajowej i zagranicznej – w ZSRR, w Stanach Zjednoczonych, Czechosłowacji, w Austrii, NRD, NRF.

Bezpartyjny poseł do Sejmu PRL II i III kadencji, był przewodniczącym komisji budownictwa i gospodarki komunalnej. Gdy wyraził pogląd, iż ministrowie winni mieć przynajmniej maturę, przestał być posłem. Zmarł w wieku lat 81, a jego grób znajduje się w Warszawie, na Starych Powązkach.

Główne dzieła

• 1928 – projekt znaczka z żubrem dla Ligi Ochrony Przyrody (LOP)
• 1930 – plakat Targi Wschodnie
• 3 maja 1945 – wystawa Warszawa oskarża
• 1946 – projekt budynku NIK (MON) w Warszawie, ul. Marszałkowska 82 wraz z Markiem Leykamem
• 1948 – Wystawa Ziem Odzyskanych we Wrocławiu – projektant i komisarz wystawy
• projekty działów polskich na wystawach w Nowym Jorku, Paryżu, Moskwie, Pekinie, Szanghaju
• 1953–1955 – Stadion X-lecia Al. Zieleniecka, Wybrzeże Szczecińskie, projekt wraz z Markiem Leykamem i Czesławem Rajewskim
• 1959–1962 – „Supersam” w Warszawie, ul. Puławska 2, wraz z Ewą i Maciejem Krasińskimi – konstrukcja Wacława Zalewskiego
• 1960–1971 – Hala Sportowo-Widowiskowa Spodek w Katowicach, wraz z Maciejem Gintowtem i Maciejem Krasińskim – konstrukcja Wacława Zalewskiego
• 1965 – plakat dla filmu „Przeżyjmy to jeszcze raz”
• basen KS Legia w Warszawie
• projekt ośrodka wypoczynkowego w Solinie
• projekt ośrodka kulturalnego w Karpaczu

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski