Jerzy Aleksandrowicz lub Alexandrowicz (ur. 3 stycznia 1819 we wsi Kumieciszki, w guberni augustowskiej, zm. 13 stycznia 1894 w Warszawie) – polski botanik, wykładowca i organizator instytucji związanych z przyrodą. Pionier jedwabnictwa w Polsce.

Nazwisko rodziny brzmiało Aleksa, dopiero później zmienione zostało na Aleksandrowicz. Był synem zamożnego gospodarza wiejskiego pochodzenia litewskiego. Jego matką była Magdalena z Kluczyńskich. Po uzyskaniu matury w 1839 w Sejnach, korzystając ze stypendium rządowego, podjął studia na Uniwersytecie Petersburskim. W 1843 uzyskał tytuł kandydata nauk przyrodniczych. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako wykładowca w różnych uczelniach w Warszawie (m.in. wykładał anatomię w Szkole Sztuk Pięknych). W 1852 był w Tatrach wraz z Karolem Jurkiewiczem i Tytusem Chałubińskim.

Zmarł w Warszawie i został pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.

Działalność naukowa i organizatorska

Na uniwersytecie studiował botanikę, a za rozprawę konkursową Rodzina wrzosowatych Eriaceae okolic Petersburga otrzymał złoty medal.

Od 1862 profesor botaniki w Szkole Głównej. W 1864 został dyrektorem Ogrodu Botanicznego w Warszawie, gdzie podjął badania fenologiczne i florystyczne. Z jego inicjatywy założono Ogród Pomologiczny na Marymoncie.

W latach 1869-1878 wykładał botanikę na Uniwersytecie Warszawskim. Stopień doktora uzyskał za pracę na temat rozwoju grzybów śluzowców (O budowie i rozwoju sporangiów u śluzowców).

Ciekawie prowadzone przez Aleksandrowicza zajęcia ze studentami inspirowały ich do podejmowania badań naukowych. Jego uczeń Jan Rostafiński zajął się badaniem śluzowców i dwa nowo odkryte gatunki nazwał jego imieniem. Inny uczeń, Leon Nowakowski był autorem pracy o grzybach niższych.

Jerzy Aleksandrowicz publikował prace popularnonaukowe na temat m.in. chorób zbóż i partenogenezy. W 1879 założył pierwszą w Polsce Szkołę Ogrodniczą. Przyczynił się do utworzenia w 1884 Towarzystwa Ogrodniczego w Warszawie. Interesował się pszczelarstwem i jedwabnictwem. Założył pasieki w Ogrodzie Botanicznym i Pomologicznym. Zainicjował utworzenie w Warszawie Towarzystwa i Muzeum Pszczelniczego. Od 1887 był dyrektorem Muzeum Przemysłu i Rolnictwa.