Janusz Gąsiorowski

- Data urodzenia:
- 17.06.1889
- Data śmierci:
- 19.10.1949
- Długość życia:
- 60
- Days since birth:
- 49570
- Years since birth:
- 135
- Dni od śmierci:
- 27531
- Lata od śmierci:
- 75
- Kategorie:
- generał, uczestnik I wojny światowej, uczestnik II wojny światowej, żołnierz
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Janusz Tadeusz Gąsiorowski (ur. 17 czerwca 1889 we Lwowie, zm. 19 października 1949) – generał brygady Wojska Polskiego.
Młodość i działalność niepodległościowa
Urodził się i wychował we Lwowie. Był synem Ferdynanda i Wandy z Gostyńskich. W 1907 ukończył gimnazjum filologiczne we Lwowie. Do 1912 zaliczył 9 semestrów na Wydziałach Filozoficznych Uniwersytetu Wiedeńskiego i Jagiellońskiego w Krakowie.
Od 1901 działał w organizacjach niepodległościowych, „Przyszłość”, tzw. Pet i ”Zarzewie”. Od 1909 w Armii Polskiej i Polskich Drużynach Strzeleckich. Był wykładowcą, instruktorem i członkiem Komendy Naczelnej PDS oraz komendantem tej organizacji w Krakowie.
Służba w c.k. armii i POW
1 października 1913 rozpoczął ochotniczą jednoroczną służbę w cesarsko-królewskiej Armii. Z chwilą rozpoczęcia I wojny światowej został zatrzymany w służbie czynnej. Walczył na froncie rosyjskim, w 1, a potem 7 Dywizjonie Artylerii Konnej. Zajmował stanowiska dowódcy plutonu i baterii, adiutanta dywizjonu i grupy kombinowanej.
10 grudnia 1916 otrzymał urlop zdrowotny i zdezerterował z armii. Zgłosił się do Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej. 29 kwietnia 1917 w Zielonej pod Wawrem uczestniczył, obok Józefa Piłsudskiego, Tadeusza Kasprzyckiego, Janusza Jędrzejewicza, Wacława Jędrzejewicza, Henryka Krok-Paszkowskiego i innych członków Komendy Naczelnej w dużych ćwiczeniach POW prowadzonych przez Stefana Pomarańskiego.
Służba w Wojsku Polskim
Od 1918 w Wojsku Polskim, m.in. jako szef Sekcji Regulaminów i Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wojskowych i Sztabu Generalnego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca 3 Pułku Artylerii Polowej i w zastępstwie III Brygady Artylerii.
W latach 1922-1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie na stanowisko wykładowcy. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego. 14 października 1926 mianowany szefem Gabinetu generalnego inspektora sił zbrojnych i jego oficerem do zleceń.
3 grudnia 1931 został powołany na stanowisko szefa Sztabu Głównego.
10 grudnia 1931 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 5. lokatą w korpusie generałów oraz „zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932.
Od 1935 dowódca 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie. Mieszkał w domu przy al. Wolności, który od tego czasu nazywany jest „willą generalską”. Dowodził 7 Dywizją Piechoty w kampanii wrześniowej. 4 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. W czasie wojny w oflagu VII A Murnau. Po wojnie przebywał we Francji, gdzie zmarł. Napisał kilka prac, m.in. w 1938 „Bibliografię psychologii wojskowej”.
Jego córką była Anna Turowiczowa (1916-2000), żona Jerzego Turowicza.
Awanse
- podporucznik – 1915
- kapitan – 1917
- podpułkownik – 1921
- pułkownik – 1924
- generał brygady – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 5. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie
- Medal za Wojnę
- Medal Dziesięciolecia
- Znak oficerski „Parasol”
- Odznaka „Za wierną służbę”
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
- Order Krzyża Orła I klasy (Estonia, 1933)
- Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1928)
- Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (Finlandia, 1935)
- Krzyż Wielki Orderu Korony (Rumunia)
- Komandor Orderu Gwiazdy (Rumunia)
- Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia)
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Związki
Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
---|---|---|---|---|
1 | Anna Turowiczowa | Córka | ||
2 | Zofia Kernowa | Żona | ||
3 | ![]() | Jerzy Turowicz | Zięć |
14.02.1919 | Rozpoczęła się wojna polsko-bolszewicka
Wojna polsko-bolszewicka (wojna polsko-sowiecka, wojna polsko-rosyjska 1919-1921, wojna polsko-radziecka) – wojna pomiędzy odrodzoną Rzeczpospolitą a Rosją Radziecką, dążącą do podboju państw europejskich i przekształcenia ich w republiki radzieckie zgodnie z doktryną i deklarowanymi celami politycznymi („rewolucja z zewnątrz”) rosyjskiej partii bolszewików.
01.09.1939 | Wojska niemieckie napadły o świcie bez wypowiedzenia wojny na Polskę, rozpoczynając kampanię wrześniową a tym samym II wojnę światową
Kampania wrześniowa (inne stosowane nazwy: kampania polska 1939, wojna polska 1939, wojna obronna Polski 1939) – obrona terytorium Polski przed agresją militarną (bez określonego w prawie międzynarodowym wypowiedzenia wojny) wojsk III Rzeszy (Wehrmacht) i ZSRR (Armia Czerwona); pierwszy etap II wojny światowej. Była to pierwsza kampania II wojny światowej, trwająca od 1 września (zbrojna agresja Niemiec) do 6 października 1939, kiedy z chwilą kapitulacji SGO Polesie pod Kockiem zakończyły się walki regularnych oddziałów Wojska Polskiego z agresorami. Naczelnym Wodzem Wojska Polskiego w kampanii był marszałek Edward Rydz-Śmigły, a szefem sztabu gen. bryg. Wacław Stachiewicz. Od 3 września 1939 wojna koalicyjna Polski, Francji i Wielkiej Brytanii przeciw III Rzeszy.
02.09.1939 | Kampania wrześniowa: bitwa pod Częstochową
Bitwa pod Częstochową – jedno z pierwszych starć zbrojnych Wojska Polskiego podczas kampanii wrześniowej, które miało miejsce 2 - 3 września 1939 roku.