Jānis Lūsis (ur. 19 maja 1939 w Jełgawie) – łotewski lekkoatleta, reprezentant ZSRR, oszczepnik, mistrz olimpijski, czterokrotny mistrz Europy, rekordzista świata.

Lūsis był czołowym oszczepnikiem lat 60. i początku lat 70. XX wieku. Jego pierwszym sukcesem był złoty medal mistrzostw Europy w 1962. Kolejne trzy tytuły mistrza Europy zdobywał w 1966, 1969 i 1971. Ma mistrzostwach Europy w 1974 zajął 6. miejsce.

W swojej karierze startował czterokrotnie na Igrzyskach Olimpijskich, zdobywając trzy medale, każdy innego koloru. Na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio w 1964 zdobył brązowy medal. Cztery lata później na Igrzyskach w Meksyku zdobył złoty medal, pokonując Fina Kinnunena i Węgra Kulcsára. Na Igrzyskach Olimpijskich w 1972 zajął 2. miejsce, stoczywszy zacięty pojedynek z Niemcem Klausem Wolfermannem. Lūsis przegrał z nim zaledwie o 2 cm przy rzutach przekraczających 90 m. W 1976 na ostatnich Igrzyskach Olimpijskich w jego karierze zajął 8. miejsce.

Lūsis dwukrotnie ustanawiał rekord świata: w 1968 na odległość 91,98 m i w 1972 na 93,80 m.

Po zakończeniu kariery sportowca Lūsis był trenerem lekkoatletycznym.

Lūsis ożenił się z oszczepniczką i mistrzynią olimpijską Elvīrą Ozoliņą. Ich syn Voldemārs Lūsis również uprawiający rzut oszczepem brał udział w zawodach olimpijskich w 2000 i 2004].