Jan Załuska (ur. 5 stycznia 1873 w Godlewie, w pow. ostrowskim, zm. 26 stycznia 1941 w Warszawie) – doktor medycyny, polityk, podpułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Był synem Wawrzyńca i Anny z Jabłonowskich. W 1891 ukończył gimnazjum w Łomży. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1894 uczestniczył w manifestacji patriotycznej w Warszawie ku czci Jana Kilińskiego, za co został aresztowany i osadzony w więzieniu na dwa tygodnie. W latach 1894–1898 był przewodniczącym Koła Oświaty Ludowej studentów Uniwersytetu. Wstąpił wówczas do Związku Młodzieży Polskiej "Zet" i Ligi Narodowej. Studia ukończył w 1898. Dyplomu nie odebrał, gdyż został ponownie aresztowany za działalność oświatową.

Osadzono go w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Został skazany na zesłanie, ale udało mu się uciec do zaboru austriackiego. Osiadł we Lwowie. W latach 1903–1905 był asystentem w Katedrze Fizjologii Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1905 otrzymał tamże stopień doktora nauk lekarskich. W tym samym roku powrócił do Warszawy pod zmienionym nazwiskiem. Publikował m.in. w "Gazecie Warszawskiej" i "Przeglądzie Wszechpolskim". W 1910 ożenił się z Edwardą Przyłuską i w rok później zamieszkał w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie wydawał lokalną gazetę ("Gazeta Ostrowska"). Po roku od powrotu do Warszawy, w 1914 rozpoczął służbę jako lekarz w Legionie Puławskim, a następnie w latach 1915–1918 m.in. w I Korpusie Polskim w Rosji. W 1919 został posłem do Sejmu Ustawodawczego z okręgu łomżyńskiego. Był reprezentantem Obozu Narodowego. W 1922 ponownie wybrany posłem z listy państwowej. W tym samym roku zweryfikowany został w stopniu podpułkownika lekarza pospolitego ruszenia ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Dwa lata później posiadał przydział mobilizacyjny do 1 Batalionu Sanitarnego, a w 1934 do Kadry Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie.

Pełnił wysokie funkcje w Związku Ludowo-Narodowym. W latach 1919–1928 był kolejno sekretarzem generalnym, wiceprezesem i prezesem tej partii. Między 1919 a 1939 pełnił funkcję redaktora Zorzy. Był również sekretarzem generalnym Związku Lekarzy Państwa Polskiego. W 1939 w Komitecie Głównym Stronnictwa Narodowego.

Zmarł w Warszawie 26 stycznia 1941. Został pochowany na warszawskich Powązkach.