Jan Morawski, herbu Dąbrowa (ur. 4 września 1878 w Odrzechowej, zm. 1 lutego 1940 we Lwowie) – polski prawnik, adwokat, sędzia Najwyższego Trybunału Administracyjnego i Sądu Najwyższego, minister sprawiedliwości w 1920.

Był synem Władysława (właściciela dóbr Odrzechowa i Pobiedno) i Kazimiery z domu Leszczyńskiej. Jego brat Józef Morawski (1893–1969) był ziemianinem, rolnikiem, posłem na Sejm IV kadencji (1935-1938) w II Rzeczypospolitej.

W 1896 ukończył Gimnazjum Męskie w Sanoku. W czasie nauki szkolnej kierował kołem założonej w Jaśle organizacji „Orzeł Biały”. Studiował prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskim, a następnie na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie w 1900 uzyskał doktorat. Następnie przez 18 lat – do 1918 pracował w sądownictwie austriackim.

W latach 1919–1921 był podsekretarzem stanu w ministerstwie sprawiedliwości, a w okresie od 23 czerwca 1920 do 24 lipca 1920 był kierownikiem tegoż resortu w rządzie Władysława Grabskiego.

Był sędzią Najwyższego Trybunału Administracyjnego. 1 sierpnia 1921 został sędzią Sądu Najwyższego, a w 1930 przeniósł się do pracy w adwokaturze.

Jego żoną była Maria Henryka Reyss.