Jan Łangowski (ur. 4 lutego 1904 w Zakrzewie, zm. 23 grudnia 1953 w Opolu) – dziennikarz, działacz Związku Polaków w Niemczech, autor głośnego "Memoriału dotyczącego praw ludności polskiej w Niemczech" z 1929 roku.

Syn wiejskiego listonosza, ukończył powszechną w Zakrzewie, następnie uczył się w niemieckich szkołach średnich w Złotowie i Frydlandzie, potem w polskich gimnazjach w Pelplinie i Chełmnie; tam zdał maturę.

Podjął studia teologiczne w Fuldzie, ale po dwóch semestrach zrezygnował. Przeniósł się do Berlina, gdzie podjął pracę w centrali ZPwN, równocześnie studiując prawo. Ponieważ jego świadectwo maturalne nie zostało nostryfikowane, musiał przerwać studia w Berlinie. Na Uniwersytecie w Kolonii hospitował studium prasowe pracując równocześnie w redakcji dziennika "Naród" w Herne.

Po przeprowadzeniu się do Opola został od 1.01.1931 naczelnym redaktorem opolskich "Nowin Codziennych", na łamach których walczył o patriotyzm i prawa ludu śląskiego. Po wybuchu II wojny światowej już w pierwszych dniach września został aresztowany i uwięziony przez hitlerowców w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie, gdzie przebywał aż do końca wojny.

Po wojnie był kierownikiem oddziału "Dziennika Zachodniego" w Opolu. Zmarł nagle nazajutrz po obejrzeniu wystawy fotograficznej "Oświęcim oskarża", gdie zginęła jego pierwsza żona. Odznaczony (pośmiertnie) Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wydał wspomnienia "Moja droga do Opola" w publikacji "Pamiętniki Opolan" 1954.