Jan Dąbski (ur. 10 kwietnia 1880 w Kukizowie koło Lwowa, zm. 5 czerwca 1931 w Warszawie) – polski działacz ludowy i polityk, dziennikarz, uczestnik rokowań z Rosją Radziecką w Rydze, kierownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych (od 24 maja 1921 do 11 czerwca 1921).

Gimnazjum ukończył we Lwowie. Absolwent wydziału chemii Uniwersytetu Lwowskiego. Zaangażował się w tworzenie polskiego ruchu ludowego w Galicji, wstępując do PSL. W latach 1907-1909 korespondent Kuriera Lwowskiego w Wiedniu (1908-1913 jego współredaktor). Od 1908 redagował także lwowską Gazetę Ludową. Wraz z Bolesławem Wysłouchem dokonał rozłamu w polskim ruchu ludowym, powołując do życia w 1912 Polskie Stronnictwo Ludowe – Zjednoczenie Niezawisłych Ludowców (był sekretarzem tej partii), które w 1914 weszło w skład PSL "Piast".

Podczas wojny działał w Naczelnym Komitecie Narodowym i Legionach Polskich. W latach 1917–1918 organizował efemeryczną partię pod nazwą Zjednoczenia Ludowego, wkrótce jednak powrócił do PSL "Piast". Od 1919 do 1931 posłował na Sejm RP (Ustawodawczy oraz I, II i III kadencji), był współautorem ustawy o reformie rolnej. W latach 1920–1921 pełnił funkcję wiceministra spraw zagranicznych, był jednym z sygnatariuszy Traktatu Ryskiego (przewodniczył polskiej delegacji).

W 1923 założył PSL "Jedność Ludową", a po połączeniu z PSL "Wyzwoleniem" został prezesem klubu poselskiego. W 1926 współorganizował Stronnictwo Chłopskie, na którego szefa został wybrany. W latach 1928–1931 piastował stanowisko wicemarszałka Sejmu.

29 sierpnia 1930, tuż po przebytej operacji żołądka, został dotkliwie pobity przez nieznanych sprawców w wojskowych mundurach.

Jan Dąbski spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 205–IV–7).