Jan Cybis (ur. 16 lutego 1897 we Fröbel, dzisiaj Wróblin (województwo opolskie), zm. 13 grudnia 1972 w Warszawie) – malarz, pedagog i krytyk sztuki, współzałożyciel grupy kapistów.

Po I wojnie światowej rozpoczął studia prawnicze, które porzucił w 1919 dla nauki we wrocławskiej Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego. Tam jego artystyczną edukacją kierował do 1921 Otto Mueller. W latach 1921–24 szkolił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Józefa Mehoffera, Ignacego Pieńkowskiego i Józefa Pankiewicza. Od 1924 przebywał z grupą kapistów w Paryżu. W 1937 objął funkcję redaktora naczelnego Głosu Plastyków. W 1945 został profesorem ASP w Warszawie. W latach 1955–57 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie.

Twórczość

Wykształcił własny styl odznaczający się wysokimi wartościami kolorystycznymi, swobodną, zróżnicowaną fakturą i ekspresyjną plamą. Był czołowym reprezentantem nurtu kolorystycznego w malarstwie lat 30. i sztuce powojennej.

Dojrzała sztuka Cybisa wywodziła się z francuskiego postimpresjonizmu. Zasadniczy wpływ na kształtowanie się jego postawy artystycznej wywarły estetyczne koncepcje Cezanne'a i Bonnarda. Malował głównie pejzaże i martwe natury. W okresie powojennym artysta uprawiał, obok techniki olejnej, akwarelę i rysunek.

Jego pierwsza indywidualna wystawa odbyła się w 1932 w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.

W 1947 Prezydent RP Bolesław Bierut odznaczył go Orderem Odrodzenia Polski V klasy a w 1949 roku nadał mu Order Sztandaru Pracy II klasy. W 1955 otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia za całokształt twórczości malarskiej i Medal 10-lecia Polski Ludowej. W 1973 ustanowiono doroczną nagrodę jego imienia w zakresie malarstwa. Po II wojnie światowej Cybis mieszkał w Warszawie, ale bardzo często odwiedzał rodzinny Śląsk Opolski. Największy zbiór obrazów i szkiców Jana Cybisa znajduje się też w Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu.