Jadwiga Smosarska (ur. 23 września 1898 w Warszawie, zm. 1 listopada 1971 tamże) – polska aktorka teatralna i filmowa.

Zadebiutowała w 1919 na deskach Teatru Dramatycznego w Warszawie rolą Lilii w Ciotce Karola T. Brandona. Do początku II wojny światowej grała w teatrach stołecznych. Debiutem filmowym był obraz Aleksandra Hertza Dla szczęścia 1919 według dramatu Stanisława Przybyszewskiego.

Absolwentka warszawskiej szkoły dramatycznej, którą ukończyła z wyróżnieniem w 1920.

Choć zagrała w 26 polskich filmach, to częściej występowała na deskach teatralnych, grając łącznie w 40 różnych sztukach. Kino przyniosło jej jednak tak wielką popularność, że przez wiele osób (zarówno publiczność, jak i krytyków) była uważana za największą gwiazdę polskiego przedwojennego kina, wygrywając w wielu plebiscytach popularności. W 1932 roku po roli w "Księżnej Łowickiej" zainteresowali się nią ludzie z Ameryki. Jadwiga odrzuciła jednak intratny kontrakt w jednej z czołowych hollywoodzkich wytwórni, ponieważ nie chciała się zgodzić na to by na dłużej wyjechać z Polski.

W 1935 roku poślubiła inżyniera Zygmunta Protassewicza.

Od listopada 1939 przebywała w USA, gdzie zajęła się pracą społeczną wśród Polonii. Po wojnie wielokrotnie odwiedzała Polskę, by ostatecznie powrócić z mężem do kraju na stałe w 1970.

Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.