Jacek Bogusław Bednarski (ur. 12 marca 1939 w Krakowie, zm. 19 października 2008 we Wrocławiu) – polski szachista, mistrz międzynarodowy od 1964, z zawodu filozof i fizyk, działacz polityczny.

Wykształcenie

Ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wcześniej podjął studia z zakresu fizyki na Uniwersytecie Moskiewskim.

Szachy

Zainteresował się szachami w wieku jedenastu lat, poznając tajniki gry z miesięcznika Szachy i podręcznika Tadeusza Czarneckiego. Nabył duże umiejętności taktyczne samodzielnie studiując partie Paula Morphy'ego. Z profesjonalnym treningiem szachowym zetknął się podczas studiów w Moskwie. Po powrocie do kraju szybko został jednym z czołowych polskich szachistów. W latach 1960–1979 piętnastokrotnie awansował do finałów indywidualnych mistrzostw Polski. W finałach rozgrywanych systemem kołowym nigdy nie zajął miejsca poza pierwszą siódemką, zdobywając cztery medale: złoty (1963), srebrny (1964) i dwa brązowe (1972 i 1975). Reprezentował Polskę w rozgrywkach drużynowych, m.in. pięciokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 1964, 1966, 1968, 1970, 1972) oraz na drużynowych mistrzostwach Europy (w roku 1973).

Poza występami na olimpiadach Bednarski czternastokrotnie reprezentował kraj w meczach międzynarodowych oraz brał udział w ponad sześćdziesięciu turniejach międzynarodowych. W 1967 podzielił VII m. (wspólnie z Janem Donnerem) w bardzo silnie obsadzonym memoriale Capablanki w Hawanie, gdzie był bliski wypełnienia normy arcymistrzowskiej (zwyciężył Bent Larsen przed Markiem Tajmanowem, Wasilijem Smysłowem i Lwem Poługajewskim). W 1972 Bednarski zajął I miejsca w dwóch turniejach międzynarodowych, w Lublinie i Hradcu Kralovem. Trzykrotnie dzielił II miejsca w turniejach Rilton Cup w Sztokholmie (w edycjach 1976/77, 1978/79 i 1979/80).

W młodości Bednarski reprezentował agresywny, kombinacyjny styl gry, który z czasem ewoluował w kierunku gry pozycyjnej z wieloma dojrzałymi i nowatorskimi koncepcjami. Był uważany za szachowego erudytę i znawcę teorii, któremu w odniesieniu jeszcze większych sukcesów w grze praktycznej przeszkadzały chroniczne niedoczasy. Niemniej, był jednym z nielicznych polskich szachistów, którzy potrafili nawiązać wyrównaną walkę z najsilniejszymi szachistami świata. W swoim dorobku miał wygrane partie turniejowe z tak silnymi arcymistrzami jak Jefim Geller czy Ulf Andersson, a także z mistrzynią świata Noną Gaprindaszwili.

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1975 r., z wynikiem 2425 punktów zajmował wówczas 2. miejsce (za Włodzimierzem Schmidtem) wśród polskich szachistów.

Polityka

Na początku lat 90. należał do Unii Polityki Realnej. Do 1993 był przewodniczącym dolnośląskiego oddziału tego ugrupowania. W 1993 założył wraz z m.in. Sławomirem Żmudzińskim ugrupowanie Partia Konserwatywno - Radykalna "NURT", która nie odegrała istotnej roli na scenie politycznej. W 2005 wstąpił do Samoobrony RP, z listy której bez powodzenia kandydował w wyborach do senatu w tym samym roku w okręgu wrocławskim.