Izydor Kopernicki (ur. 17 kwietnia 1825 w Czyżówce w powiecie zwinogródzkim, zm. 24 września 1891 w Krakowie) – antropolog, brat filologa Waleriana Kopernickiego.

Studiował medycynę w Kijowie; w latach 1847-1859 był lekarzem wojskowym i podczas wojny wschodniej przebywał na Krymie. W 1859 został prosektorem przy katedrze anatomii w Kijowie, a dla przyrodników wykładał anatomię porównawczą. Podczas powstania styczniowego w 1863 pielęgnował rannych w Kaliskiem, potem wyjechał do Paryża (1864) i następnie do Bukaresztu (1865), gdzie - przebywając tam do 1871 – m.in. założył muzeum anatomiczne i zootomiczne.

W 1871 osiadł w Krakowie, gdzie w 1878 został docentem, a 1886 profesorem antropologii. Przeprowadził nader liczne badania kraniologiczne zarówno przez pomiary czaszek ludzi żyjących, jak i czaszek z czasów przedhistorycznych, zwłaszcza ludności Galicji i innych plemion słowiańskich, oraz Cyganów, Ajnów i innych plemion. Rozprawa o Cyganach (1872) zjednała mu nagrodę towarzystwa antropologicznego w Krakowie. Prace te ogłaszał w Pamiętniku Akademii Umiejętności w Krakowie, w "Zbiorze wiadomości do antropologii kraiowej", wydawanym przez tę akademię, w "Révue d'anthropologie" i in. Inne jego prace dotyczyły archeologii przedhistorycznej oraz etnografii, jak rozprawy "O góralach z okolic Rabki", "O wyobrażeniach lekarskich i przyrodniczych ludu" (1876) i in. Nadto zbudował nowy kraniograf oraz ulepszył metody pomiaru czaszek. Bogate swe zbiory antropologiczne pozostawił Uniwersytetowi Jagiellońskiemu.