Imre Kertész
- Data urodzenia:
- 09.11.1929
- Data śmierci:
- 31.03.2016
- Długość życia:
- 86
- Days since birth:
- 34826
- Years since birth:
- 95
- Dni od śmierci:
- 3271
- Lata od śmierci:
- 8
- Kategorie:
- laureat nagrody Nobla, pisarz
- Narodowość:
- żydowska
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Imre Kertész (ur. 9 listopada 1929 w Budapeszcie, zm. 31 marca 2016 tamże) – węgierski pisarz żydowskiego pochodzenia, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 2002.
Urodził się w ubogiej rodzinie żydowskiej. W 1944 w wieku 15 lat został wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, później przeniesiony do Buchenwaldu. Oprócz matki, cała jego rodzina zginęła w czasie wojny. Doświadczenia te wywarły decydujący wpływ na jego późniejszą twórczość.
W 1945 powrócił na Węgry, gdzie od 1948 pracował jako dziennikarz w gazecie „Világosság”. Z pracy został zwolniony w 1951 roku, gdy czasopismo stało się oficjalnym organem węgierskiej partii komunistycznej. Potem pracował m.in. w służbach prasowych Ministerstwa Przemysłu, skąd również go zwolniono w 1953 roku. Od tego czasu poświęcił się głównie pisaniu i wykonywaniu tłumaczeń. W latach 50. i 60. tłumaczył z niemieckiego (Nietzsche, Freud, Hofmannsthal, Schnitzler, Roth, Wittgenstein i Canetti).
Kertész mieszkał wraz z żoną w Berlinie.
Los utracony
W latach 70. napisał powieść Los utracony, w której opisał doświadczenia młodego chłopca w nazistowskich obozach koncentracyjnych: w Auschwitz, w Buchenwaldzie i podobozie mieszczącym się w Zeitz.
W 2005 książka doczekała się filmowej adaptacji pod tym samym tytułem. Reżyserii podjął się znany węgierski operator, pracujący często za granicą, Lajos Koltai.
Los utracony oraz dwie kolejne powieści Fiasko i Kadysz za nienarodzone dziecko stanowią tzw. „trylogię ludzi bez losu”.
Nagrody i wyróżnienia
Był laureatem wielu nagród literackich – zarówno węgierskich, jak i zagranicznych, m.in. Brandenburger Literaturpreis (1995), Leipziger Buchpreis (1997) oraz WELT-Literaturpreis (2000).
W 2002 otrzymał literacką Nagrodę Nobla „za pisarstwo, które wynosi doświadczenia jednostki ponad przeciwieństwa brutalnej historii”.
W 2014 roku otrzymał najwyższe węgierskie odznaczenie – Wielki Krzyż Orderu św. Stefana.
Dzieła
- 1975: Los utracony (Sorstalanság)
- 1977: A nyomkereső
- 1988: Fiasko (A kudarc)
- 1990: Kadysz za nienarodzone dziecko (Kaddis a meg nem született gyermekért)
- 1991: Angielska flaga (Az angol lobogó)
- 1992: Dziennik galernika (Gályanapló)
- 1993: A holocaust mint kultúra
- 1993: Jegyzõkönyv
- 1997: Ja, inny. Kronika przemiany (Valaki más: a változás krónikája)
- 1998: A gondolatnyi csend, amíg a kivégzőosztag újratölt
- 2001: Język na wygnaniu (A száműzött nyelv)
- 2003: Likwidacja (Felszámolás)
- 2006: Dossier K. (K. dosszié)
- 2008: Európa nyomasztó öröksége
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Nie występują żadne powiązania
Nie określono wydarzenia