Ignacy Wyssogota Zakrzewski herbu Wyssogota (ur. 1745, zm. 15 lutego 1802) – pierwszy prezydent Warszawy, chorąży poznański 1790-1795, stolnik poznański 1787-1790, podczaszy poznański 1786-1787, poseł na Sejm Czteroletni, wolnomularz, odznaczony Orderem Orła Białego (1792) i Orderem Świętego Stanisława (1792). 

Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku. Posłował z województwa poznańskiego na Sejm Czteroletni w 1788 roku. W 1791 był współzałożycielem Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W 1792 został na krótko prezydentem Warszawy, lecz wkrótce Targowica pozbawiła go tej funkcji. Był członkiem sprzysiężenia, przygotowującego wybuch powstania kościuszkowskiego, w kwietniu 1794 po wypędzeniu Rosjan ze stolicy w wyniku insurekcji warszawskiej objął ponownie prezydenturę. 17 kwietnia stanął na czele Rady Zastępczej Tymczasowej. Wszedł następnie do Rady Najwyższej Narodowej jako szef jej Wydziału Żywności. Po upadku powstania został uwięziony w Petersburgu, uwolniony w 1796. Resztę życia spędził w swoim majątku w Żelechowie, gdzie został także pochowany na tamtejszym cmentarzu. Na nagrobku znajduje się napis zwierający dwa błędy. Podana jest błędna data jego śmierci (powinno być 1802, a nie 1801). Napis podaje także, że Zakrzewski był prezesem Rady Nieustającej. Nie jest to prawda, gdyż był członkiem Rady Tymczasowej.

Dla uczczenia jego pamięci jedna z pierzei Rynku Starego Miasta w Warszawie nosi nazwę Strony Zakrzewskiego. Wcześniej nazywała się Zamkowa.