Hermann Minkowski (ur. 22 czerwca 1864 w Aleksocie (obecnie Kowno), zm. 12 stycznia 1909 w Getyndze) – niemiecki matematyk i fizyk pochodzenia polskiego i żydowskiego, profesor uniwersytetów w Bonn (od 1893), Królewcu (od 1894), Zurychu (od 1896) i Getyndze (od 1902). Wprowadził idee geometryczne do fizyki matematycznej, teorii względności i teorii liczb.

Minkowski studiował w Berlinie i Królewcu, gdzie w roku 1885 uzyskał doktorat. Dwa lata wcześniej, jeszcze jako student, otrzymał nagrodę Francuskiej Akademii Nauk za pracę z teorii form kwadratowych. Wykładał następnie na uczelniach w Bonn, Getyndze, Królewcu i Zurychu, gdzie był nauczycielem Einsteina.

Badania w dziedzinie arytmetycznych form kwadratowych n zmiennych nasunęły mu myśl badania własności pewnych zbiorów (mianowicie zbiorów wypukłych) w przestrzeniach n-wymiarowych. W roku 1896 zebrał swe wyniki w postaci tzw. geometrycznej teorii liczb.

W roku 1902 został członkiem Wydziału Matematyki na Uniwersytecie w Getyndze i został jednym z bliskich współpracowników Davida Hilberta.

Jedną z zasług Minkowskiego jest wykład szczególnej teorii względności w oparciu o tak zwaną przestrzeń Minkowskiego. Około roku 1907 Minkowski doszedł do wniosku, że idee Einsteina oparte na wcześniejszych pracach Lorentza i Poincarégo dadzą się łatwiej przedstawić, jeśli czas i przestrzeń potraktować jako wymiary pewnej przestrzeni czterowymiarowej, a nie osobne i nie związane ze sobą wielkości. Można przyjąć, że to właśnie Minkowskiemu zawdzięczamy interpretację czasu jako czwartego wymiaru i istnienie terminu czasoprzestrzeni.

Ważnym wkładem Minkowskiego do fizyki matematycznej jest postulat niezmienniczości praw fizyki względem grupy przekształceń Lorentza, który wykorzystał przy wyprowadzeniu równań pola elektromagnetycznego.

Na cześć Minkowskiego jedną z asteroid nazwano (12493) Minkowski.