Hermann von Balk (1209(?)-1239) – mistrz krajowy zakonu krzyżackiego w Prusach, założyciel Chełmna i Torunia (pierwszych miast na nowoczesnym prawie), zwalczał plemiona pruskie.

Balk urodził się prawdopodobnie ok. 1209 w Dolnej Saksonii. Nie wiadomo kiedy dokładnie wstąpił do Zakonu i jak przebiegała jego rycerska kariera, ale najprawdopodobniej musiał odznaczać się ponadprzeciętnymi zdolnościami, skoro sam wielki mistrz Herman von Salza wyznaczył właśnie jego do pionierskiej misji pruskiej, mianując go mistrzem krajowym Prus.

Fragment Kroniki ziem pruskich Mikołaja von Jeroschin:

"W 1230 r. Balk przybył do Nieszawy, a wkrótce - dowodząc niewielką grupą zbrojnych – przeprawił się przez Wisłę i tam założył pierwsza osadę – Toruń (dzisiejszy Stary Toruń). To stąd kierował później walką z plemionami pruskimi, tędy przepuszczał pierwsze oddziały rycerzy i osadników, którzy korzystając z krzyżackiej osłony, planów i pieniędzy w błyskawicznym czasie wybudowali nowe miasta, potężne zamki."

Już 28 grudnia 1233 wydał przywileje lokacyjne dla Torunia i Chełmna (tzw. prawo chełmińskie, wzorzec organizacji miejskiej). Podobne otrzymały później Radzyń Chełmiński, Kwidzyn, Kowalewo Pomorskie, Grudziądz, Brodnica.

W 1236 r. Balk nadał rycerzowi Dytrykowi de Dypenow rozległy obszar ziemi na północ od Kwidzyna, dzięki czemu powstały pierwsze dobra rycerskie w Prusach. Umacniał i rozbudowywał Toruń, który w tym czasie przeistoczył się w potężną twierdzę.

Rok później Balk poprowadził swoich rycerzy aż nad Zalew Wiślany, gdzie zapoczątkował budowę Elbląga.

W 1237 roku mianowano go mistrzem krajowym zakonu kawalerów mieczowych. Balk doprowadził do zjednoczenia obu zakonów rycerskich. Potem na krótko wrócił do Prus i sprowadził dominikanów do Elbląga. Po ponownym wyjeździe do Inflant prowadził rokowania z królem Danii Waldemarem II Zwycięskim w sprawie podziału Estonii. Wielki mistrz zobowiązał go do zorganizowania i poprowadzenia wyprawy przeciwko Rusinom, podczas której Balk, wprawnie dowodząc swoimi rycerzami, rozgromił wojska ruskie.

Wkrótce po tym prawdopodobnie zaczęły go nękać choroby i coraz trudniej przychodziło mu pełnić obowiązki. Zrezygnował z wszystkich godności i osiadł w Würzburgu, gdzie umarł pod koniec marca 1239 roku.