Henryk Tadeusz Piątkowski (ur. 11 lipca 1902 w Brzezince, zm. 1 kwietnia 1969 w Penley w Walii) – generał brygady Wojska Polskiego.

W 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W listopadzie 1918 walczył w obronie Lwowa jako szef kompanii sztabowej.

Od stycznia 1919 służył w 5 Pułku Piechoty Legionów, następnie w Brygadzie Strzelców Lwowskich. Od 1 czerwca 1919 podporucznik. Słuchacz Szkoły Podchorążych Piechoty, następnie w kadrze tej szkoły. Awans na stopień porucznika uzyskał 1 czerwca 1921.

W tym czasie uprawiał lekkoatletykę. Był mistrzem Polski w sztafecie 4 × 100 metrów w 1925, wicemistrzem w biegu na 110 metrów przez płotki i w sztafecie 4 × 100 metrów w 1924, a także brązowym medalistą w biegu na 100 metrów w 1924 i w biegu na 200 metrów w 1923. Dwukrotnie ustanawiał rekordy Polski: w biegu na 200 metrów przez płotki czasem 29,4 s (30 września 1923 w Warszawie)[1] i w sztafecie 4 × 100 metrów wynikiem 45,4 s (12 września 1925 w Warszawie)[1][2]. Był zawodnikiem Polonii Warszawa.

Podczas przewrotu majowego wraz ze Szkołą Podchorążych Piechoty opowiedział się po stronie wojsk rządowych. Oddział pod jego dowództwem obsadził Most Poniatowskiego. Por. Piątkowski był obecny podczas rozmowy marszałka Józefa Piłsudskiego z prezydentem Stanisławem Wojciechowskim i to on na pytanie Piłsudskiego, czy będzie do niego strzelał, odpowiedział, że tak, bo taki otrzymał rozkaz.

Od września 1927 do do września 1930 był dowódcą plutonu i kompanii w 1 batalionie strzelców w Chojnicach. 1 stycznia 1930 otrzymał awans na kapitana. Od października 1930 do października 1932 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Następnie służył jako I oficer sztabu w Dowództwie 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie (do kwietnia 1934) oraz Dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie (do do maja 1935). Do stycznia 1936 dowodził kompanią w 27 Pułku Piechoty w Częstochowie.

Od stycznia 1936 był oficerem do zleceń w Sztabie Głównym Wojska Polskiego (major dyplomowany z 10 marca 1937).

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Rumunii, tam internowany. Po ucieczce działał w Stambule, a następnie w sztabie Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie. Od lutego służył w dowództwie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, od października 1942 do sierpnia 1943 był jej szefem sztabu. Awansował na podpułkownika dyplomowanego w maju 1943. Do maja 1944 był szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców Karpackich, brał udział w bitwie o Monte Cassino.

Od czerwca do listopada 1944 dowodził 5 Wileńską Brygadą Piechoty, m.in. w bitwie o Ankonę. Od września 1944 pułkownik dyplomowany. Od listopada 1944 do września 1946 I zastępca Szefa Sztabu Naczelnego Wodza. Później w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Pozbawiony obywatelstwa polskiego dekretem Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z 6 września 1946, uchylonym w 1971 roku. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.

Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964. Zmarł w Penley. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Publikacje

• Bitwa o Monte Cassino (Rzym 1944)
• Kampania wrześniowa w Polsce 1939 r. (Londyn 1946)
• Wkład Polaków do II wojny światowej (Rzym-Londyn 1945)

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• porucznik – ze starszeństwem z 1 czerwca 1921
• kapitan – ze starszeństwem z 1 stycznia 1930
• major – ze starszeństwem z 19 marca 1937
• podpułkownik – ze starszeństwem z 3 maja 1943
• pułkownik – ze starszeństwem z 7 września 1944
• generał brygady – ze starszeństwem z 1 stycznia 1964

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Medal Niepodległości
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi