Henryk Hilarowicz (ur. 1890 w Warszawie, zm. 3 lipca/4 lipca 1941 we Lwowie) – polski chirurg, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Był wnukiem Hilarego Nusbauma i synem wybitnego zoologa Józefa Nusbauma (od 1907 Nusbauma-Hilarowicza) i Rozalii z Głębockich.

Ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego i na stałe związał się ze Lwowem.

Szczególne zasługi położył podczas inwazji rosyjskiej w 1914, jako lekarz na oddziałach chirurgicznych we Lwowie, a także podczas obrony Lwowa w 1918-1919 jako lekarz trzeciej grupy lotniczej.

W 1929 habilitował się w dziedzinie chirurgii, był docentem i od 1939 profesorem tytularnym w Klinice Chirurgii Uniwersytetu Jana Kazimierza.

Był członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgicznego w Brukseli (od 1929).

Cieszył się opinią wybitnego praktyka, koledzy lekarze mówili o nim: Gdybym się musiał operować, dałbym się krajać tylko Hilarowiczowi.

Poszukiwał pionierskich rozwiązań operacyjnych. Opublikował wiele prac z dziedziny chirurgii, m.in. Z badań nad chyżością opadania krwinek, Zasady znieczulenia miejscowego.

Zginął w grupie profesorów lwowskich, zamordowanych przez Niemców (Einsatzkommando zur besonderen Verwendung, pod dowództwem Brigadeführera Karla Eberharda Schöngartha) w nocy z 3 na 4 lipca 1941.