Glafkos Ioannou Kliridis, (gr.: Γλαύκος Ιωάννου Κληρίδης, ur. 24 kwietnia 1919, Nikozja) — Grek cypryjski, polityk i prawnik, współpracownik Makariosa, w połowie 1974 przejął rządy w kraju, ale po powrocie Makariosa na Cypr ustąpił, pozostając przewodniczącym Partii Demokratycznej i parlamentu. Po utracie poparcia Makariosa założył konserwatywną Koalicję Demokratyczną. W latach 1993-2003 prezydent Cypru.

Życiorys

Najstarszy syn prawnika i męża stanu, sir Ioannesa Kliridesa, pobierał nauki w Pancypryjskim Gimnazjum w Nikozji, potem studiował prawo w Londynie z zamiarem rozpoczęcia pracy adwokata, wstąpił jednak do Royal Air Force. W 1942 jego samolot został zestrzelony nad Hamburgiem, wskutek czego znalazł się w obozie jeńców. Po trzech próbach ucieczki wyszedł na wolność, gdy działania wojenne dobiegły końca. Kontynuował przerwane studia prawnicze i w 1951 zajął się praktyką adwokacką na Cyprze. Uczestniczył w procesach członków EOKA (organizacji Jeorjosa Griwasa) jako ich obrońca przed sądami brytyjskimi.

W 1959 wziął udział w konferencji w Londynie, na której Cypr doczekał się niepodległości, by zasiąść w tymczasowym rządzie prezydenta Makariosa III jako minister spraw zagranicznych. Deputowany do parlamentu z ramienia Frontu Patriotycznego, w 1960 objął stanowisko przewodniczącego Izby Reprezentantów. Nazywał siebie "rzecznikiem nieskrępowanej współpracy polityczno-ekonomicznej i kulturalnej z całym światem". W 1961, będąc przewodniczącym delegacji parlamentariuszy Cypru, złożył wizytę Związkowi Radzieckiemu na zaproszenie Prezydium Rady Najwyższej. Mimo to nie rezygnował ze stosunków z krajami Zachodu, na Cyprze zaś był postrzegany jako polityk probrytyjski i stanowczo przeciwny organizacji AKEL. Cieszył się jednak także poważaniem jako czowiek nr 2 i możliwy następca Makariosa. Po kryzysie w 1963 odznaczył się w rokowaniach z udziałem reprezentantów mieszkającej na Cyprze ludności greckiej i tureckiej. W 1964 został doradcą ministra spraw zagranicznych. Pełniąc tę funkcję, wziął wraz z nim udział w obradach Rady Bezpieczeństwa ONZ. W 1969 objął przewodnictwo Zjednoczonej Partii Demokratycznej (ENIAION, dawniej Front Narodowy). Odegrał znaczną rolę w mediacjach grecko-tureckich w 1972. Dążył do porozumienia między obiema stronami. Był zwolennikiem całkowitej niezależności Republiki Cypru.

Bibliografia

• Andrzej Bernard, Republika Cypru, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa, 1976, s. 170-172.