Georgi Dymitrow (Dimitrow) Michajłow (ur. 18 czerwca 1882 w miejscowości Kowaczewci k. Pernika, zm. 2 lipca 1949 w Barwisze pod Moskwą) – bułgarski działacz komunistyczny.

W lipcu 1933, wraz z Marinusem van der Lubbe, Ernstem Torglerem, Błagojem Popowem i Wassilem Tanewem, został oskarżony o podpalenie Reichstagu i zdradę stanu (niem. Hochverrat) i postawiony przed sądem w Lipsku. Podczas procesu zdobył rozgłos śmiałą postawą. Wyrok, częściowo nie podlegający apelacji, zapadł 23 grudnia 1933. Oskarżeni: Dimitrow, Popow, Tanew i Torgler zostali uniewinnieni z braku wystarczających dowodów, a van der Lubbe skazany na śmierć. Po zapadnięciu wyroku był objęty aresztem prewencyjnym. W 1934 został wydalony z III Rzeszy i wyjechał do ZSRR, gdzie przebywał do 1945.

W latach 1934–1943 był sekretarzem generalnym Kominternu (III Międzynarodówki). Nadzorował likwidację Komunistycznej Partii Polski oraz powstanie i działalność Polskiej Partii Robotniczej.

Po wojnie powrócił do ojczystej Bułgarii, gdzie pełnił funkcje sekretarza generalnego KC Bułgarskiej Partii Robotniczej i premiera (od 21 listopada 1946).

Wysunięcie przez Dymitrowa koncepcji tzw. Federacji Bałkańskiej mającej obejmować Bułgarię, Rumunię, Jugosławię i Albanię spotkało się z ostrą dezaprobatą Stalina. Zmusił on Dymitrowa do ustąpienia z funkcji kierowniczych w Bułgarii 14 kwietnia 1949 i wyjazdu do ZSRR. Według A. Awtorchanowa na audiencji u Stalina został przez niego zbesztany jak uczniak, co przyczyniło się do pogorszenia stanu zdrowia. Stalin obawiał się, że Federacja Bałkańska stanowić będzie przeszkodę w sowietyzacji rządzonych przez komunistów krajów bałkańskich. W przeciągu paru tygodni Dymitrow 'leczony' przez beriowskich lekarzy zmarł według oficjalnego komunikatu na "zapalenie płuc połączone z niewydolnością krążenia". Zapewne został zgładzony z rozkazu Stalina przez podległy Berii sowiecki aparat bezpieczeństwa.

Pochowano go w specjalnie zbudowanym mauzoleum w Sofii. W 1990 ciało przeniesiono na cmentarz, a mauzoleum zburzono w 1999 roku.