Fryderyk Florian Skarbek herbu Abdank, pseud. i krypt.: Agapit Lizowicz; Autor "Pana Antoniego"; Autor "Pana Starosty"; Autor "Podróży bez celu"; Autor "Zosi Przybylanki"; F. Hr. S.; F. S.; F. S. K.; Fr. Hr. S.; Fr. Sk.; Hr. S...; Nieznajomy autor; Y**, (ur. 15 lutego 1792 w Toruniu w Pałacu Fengerów, zm. 25 listopada 1866 w Warszawie) – hrabia, polski ekonomista, powieścio- i dramatopisarz, tłumacz, historyk, pamiętnikarz, działacz społeczny i polityczny, malarz, prezes Heroldii Królestwa Polskiego w 1858 roku.

Pochodził ze szlacheckiej rodziny sięgającej korzeniami średniowiecza. Był jednym z czworga dzieci Kacpra Skarbka (kasztelanic inowrocławski, rotmistrz kawalerii narodowej) i Ludwiki z Fengerów (1765-1827), córki bankiera toruńskiego Jakuba Fengera. Dzieciństwo spędził w Toruniu, a od roku 1798 w dobrach rodzinnych w Izbicy Kujawskiej i Żelazowej Woli. Tamteż jego nauczycielem bywał Mikołaj Chopin, ojciec Fryderyka.

Po zakończeniu nauki w Liceum Warszawskim (kl. IV-VI, lata 1805-1808) i rocznym pobycie w Żelazowej Woli, rozpoczął jesienią 1809 studia ekonomiczne w Collège de France w Paryżu, które trwały do lipca 1811. Podczas studiów uczęszczał na zajęcia z języków starożytnych, prawa karnego i literatury francuskiej. W Ogrodzie Botanicznym uczestniczył w wykładach z chemii, geologii oraz upraw rolniczo-ogrodniczych. Prywatnie uczył się u C. Saint-Aubina (ekonomia polityczna) i P. Maleszewskiego (administracja).

W styczniu roku 1812 powrócił do Polski. Kilka tygodni później (luty 1812) został referentem honorowym w Wydziale Dochodów Stałych Ministerstwa Skarbu. Przez 5 miesięcy (lipiec-listopad 1812) pełnił obowiązki tłumacza w Radzie Konfederacji Generalnej, a następnie przeszedł do kancelarii Rady Ministrów. Przez kilkanaście miesięcy (1812) bezskutecznie zabiegał o stanowisko wykładowcy ekonomii politycznej w warszawskiej Szkole Prawa i Administracji.

W roku 1813 przeniósł się i zamieszkał w majątku Orły koło Żelazowej Woli. Jesienią tego samego roku (październik) został radcą sejmiku, a następnie zastępcą podprefekta powiatu sochaczewskiego (1814-1815). W roku 1817 objął stanowisko sekretarza Rady Departamentowej, a niedługo potem przewodniczącego Rady Obywatelskiej województwa mazowieckiego. Kilkanaście miesięcy później (18 lipca 1818) poślubił Praksedę Gzowską (zm. 25 maja 1836). W roku 1818 (29 października) został zastępcą profesora ekonomii politycznej na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim (Wydział Prawa i Administracji – Oddział Administracji). Od grudnia 1818 był także członkiem Najwyższej Komisji Egzaminacyjnej dla urzędników Królestwa Polskiego. W międzyczasie (styczeń 1819) został mianowany także profesorem Szczególnej Szkoły Leśnictwa. Cztery miesiące później (7 maja 1819) uzyskał stopień doktora filozofii Uniwersytety Krakowskiego. Wkrótce potem (lato 1819) otrzymał medal za pracę konkursową wysłana do niderlandzkiego Towarzystwa Naukowego w Haarlem. W maju 1820 otrzymał nominację i tytuł profesora stałego Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, a 7 miesięcy później był już profesorem radnym. W roku 1821 (4 lutego) został wybrany członkiem przybranym, a niemal dokładnie 2 lata później (2 lutego 1823) członkiem czynnym warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W tym okresie przejął także obowiązki konserwatora biblioteki i muzeum Towarzystwa (mieszkał wówczas w Pałacu Staszica).

W roku 1822 odbył dłuższą podróż na Śląsk, a następnie do Saksonii. W roku 1822, przejął po F. Bentkowskim, redagowanie "Pamiętnika Warszawskiego" i współredagował je (niemal przez 2 lata) z K. Brodzińskim i J. K. Skrodzkim. W roku 1826 powtórnie udał się na Śląsk, odwiedzając przy okazji Pragę.

W okresie od maja do października 1828 roku odwiedzał w zachodniej Europie (Niemcy, Niderlandy i Francja) zakłady dobroczynne i więzienia. Do roku 1830 prowadził wykłady z teorii ekonomii, administracji, finansów oraz prawa policyjnego (od roku 1826). Pracował w wydziale więzień i zakładów dobroczynności Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Reprezentował stronnictwo ugodowe, w chwili wybuchu powstania listopadowego przebywał w Petersburgu.

W marcu 1831 został członkiem Rady Tymczasowej Królestwa. Pełnił funkcje prezesa Rady Głównej Opieki Zakładów Dobroczynnych później Dyrekcji Ubezpieczeń. W 1854 został dyrektorem Komisji Sprawiedliwości.

W 1858 został przeniesiony na emeryturę, co pozwoliło mu na powrót do, przerwanej w czasie służby rządowej, pracy naukowej i literackiej.

Jego zabiegi przed Heroldią Królestwa Polskiego, której później został krótko prezesem, o potwierdzenie tytułu hrabiowskiego skończyły się niepowodzeniem (nie potrafił udowodnić kilku pokoleniowej używalności tytułu). W rezultacie sporu z Heroldią car Mikołaj I nadał mu 26 marca/7 kwietnia 1846 rosyjski dziedziczny tytuł hrabiowski. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Mikołaja I.