Fiodor Aleksandrowicz Abramow ((ros.) Фёдор Алекса́ндрович Абра́мов) (ur. 29 lutego 1920 w wiosce Wierkoła w powiecie pinieżskim guberni archangielskiej – zm. 14 maja 1983 w Leningradzie) – rosyjski radziecki pisarz, literaturoznawca, publicysta. Był jednym z najbardziej znanych przedstawicieli prozy wiejskiej, ważnego nurtu literatury radzieckiej lat 60-80 XX wieku.

Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Po ukończeniu dziesięcioletniej szkoły średniej studiował – z przerwą w okresie II wojny światowej, gdy jako ochotnik wstąpił do wojska – filologię na Uniwersytecie Leningradzkim. Po jego ukończeniu rozpoczął studia doktoranckie – rozprawę obronił w 1951. Pracował następnie w latach 1951-1960 na macierzystej uczelni jako starszy wykładowca, docent, był kierownikiem katedry literatury radzieckiej.

W 1954 roku opublikował szkic obrachunkowy „Ludzie wsi kołchozowej w powojennej prozie” (Люди колхозной деревни в послевоенной прозе).

Począwszy od 1950 roku pracę naukowo-dydaktyczną dzieli z literacką rozpoczynając tworzenie początkowo trylogii, a ostatecznie tetralogii „Priaslinowie” (Пряслины). Przedstawił w niej dzieje tytułowego rodu chłopskiego na tle losów rosyjskiej wsi Piekaszyno w ciągu trzech dekad, od lat 40 do 70 XX wieku. Według Joanny Sałajczykowej dzieło to prezentuje historyczny odbiór opisywanej rzeczywistości, z postrzeganiem bohaterów epickich, ich charakterów, jako historycznych zjawisk umiejscowionych w realiach swoich czasów. Jednocześnie uwypuklony jest – jako siła napędowa – wpływ dramatycznych i konfliktowych zdarzeń otaczającego świata na fabułę dzieła. Opisane postacie powieściowe demonstrują swoje siły duchowe i moralne aktywnie i skutecznie zmagając się z sytuacjami konfliktowymi.

Pierwsza powieść cyklu „Bracia i siostry” (Братья и сёстры), zakończona w 1956 roku, była przez dwa lata odrzucana przez wydawnictwa i redakcje, m.in. „Oktiabr'” i „Nowyj mir”. Po ukazaniu się w miesięczniku „Niewa” otrzymała życzliwe oceny krytyków. Kolejnymi częściami dzieła były powieści „Dwie zimy i dwa lata” (Две зимы и два лета 1968) i „Drogi i rozdroża” (Пути-перепутьа 1973). W 1975 roku Abramow za cykl otrzymał Nagrodę Państwową ZSRR. Uzupełnieniem trylogii była wydana w 1978 roku powieść „Dom” (Дом).

Fiodor Aleksandrowicz Abramow ((ros.) Фёдор Алекса́ндрович Абра́мов) (ur. 29 lutego 1920 w wiosce Wierkoła w powiecie pinieżskim guberni archangielskiej – zm. 14 maja 1983 w Leningradzie) – rosyjski radziecki pisarz, literaturoznawca, publicysta. Był jednym z najbardziej znanych przedstawicieli prozy wiejskiej, ważnego nurtu literatury radzieckiej lat 60-80 XX wieku.

Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Po ukończeniu dziesięcioletniej szkoły średniej studiował – z przerwą w okresie II wojny światowej, gdy jako ochotnik wstąpił do wojska – filologię na Uniwersytecie Leningradzkim. Po jego ukończeniu rozpoczął studia doktoranckie – rozprawę obronił w 1951. Pracował następnie w latach 1951-1960 na macierzystej uczelni jako starszy wykładowca, docent, był kierownikiem katedry literatury radzieckiej.

W 1954 roku opublikował szkic obrachunkowy „Ludzie wsi kołchozowej w powojennej prozie” (Люди колхозной деревни в послевоенной прозе).

Począwszy od 1950 roku pracę naukowo-dydaktyczną dzieli z literacką rozpoczynając tworzenie początkowo trylogii, a ostatecznie tetralogii „Priaslinowie” (Пряслины). Przedstawił w niej dzieje tytułowego rodu chłopskiego na tle losów rosyjskiej wsi Piekaszyno w ciągu trzech dekad, od lat 40 do 70 XX wieku. Według Joanny Sałajczykowej dzieło to prezentuje historyczny odbiór opisywanej rzeczywistości, z postrzeganiem bohaterów epickich, ich charakterów, jako historycznych zjawisk umiejscowionych w realiach swoich czasów. Jednocześnie uwypuklony jest – jako siła napędowa – wpływ dramatycznych i konfliktowych zdarzeń otaczającego świata na fabułę dzieła. Opisane postacie powieściowe demonstrują swoje siły duchowe i moralne aktywnie i skutecznie zmagając się z sytuacjami konfliktowymi.

Pierwsza powieść cyklu „Bracia i siostry” (Братья и сёстры), zakończona w 1956 roku, była przez dwa lata odrzucana przez wydawnictwa i redakcje, m.in. „Oktiabr'” i „Nowyj mir”. Po ukazaniu się w miesięczniku „Niewa” otrzymała życzliwe oceny krytyków. Kolejnymi częściami dzieła były powieści „Dwie zimy i dwa lata” (Две зимы и два лета 1968) i „Drogi i rozdroża” (Пути-перепутьа 1973). W 1975 roku Abramow za cykl otrzymał Nagrodę Państwową ZSRR. Uzupełnieniem trylogii była wydana w 1978 roku powieść „Dom” (Дом).