Ewa Matuszewska ps. "Mewa" (ur. 7 września 1919 w Warszawie, zm. 26 września 1944 tamże) – sanitariuszka służby sanitarnej Obwodu Mokotów Armii Krajowej w powstaniu warszawskim.

Ewa Matuszewska była córką Ignacego (płk. WP, posła na sejm, b. ministra skarbu) i Stanisławy z domu Kuszelewskiej (pisarki i tłumaczki literatury pięknej). Harcerka i zastępowa Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej Chorągwi Warszawskiej Organizacji Harcerek oraz sportsmenka i pilotka szybowcowa. W 1937 roku ukończyła Liceum im. J. Słowackiego. W 1938 r. rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego; od 1939 r. kontynuowała studia na tajnych kompletach. We wrześniu w czasie obrony Warszawy pracowała razem z matką na punkcie opatrunkowym w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Ukończyła jednocześnie szkołę pielęgniarską i kurs specjalistyczny ratowania ciężko rannych. Podczas okupacji niemieckiej w konspiracji – należała do służby sanitarnej w Szarych Szeregach; później służyła w batalionie „Parasol”, gdzie m.in. uczestniczyła w przygotowaniu akcji na SS Rottenführera Alfreda Milke (przeprowadzonej 5 października 1943).

Podczas powstania warszawskiego pełniła funkcję kierowniczki sanitariatu w pułku „Baszta”. Była również zastępczynią lekarza kompanii O-2 batalionu „Olza” w tymże zgrupowaniu. Raniona podczas walk powstania. W dniu 26 września 1944 została rozstrzelana przez Niemców w budynku przy alei Niepodległości 117/119, do którego wkroczyli tego dnia. Wraz z nią zginęli ranni znajdujący się w tym budynku.

Odznaczona Krzyżem Walecznych i Orderem Virtuti Militari rozkazem Dowódcy AK nr 512 z 2 X 1944. Nr krzyża 12930. Pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kw. A-24.

Była jedyną córką pisarki Stanisławy Kuszelewskiej i płk. Ignacego Matuszewskiego.
Największym umiłowaniem jego życia – po śmierci Matuszewskiego wspominał Bohdan Podoski – była jedyna córka Ewa. Ofiarował jej kiedyś to, co cenił najwięcej – krzyże Virtuti Militari, pradziadowski i własny. Młoda dziewczyna zginęła w powstaniu warszawskim. Padła na posterunku jako sanitariuszka, opatrując rannych żołnierzy Armii Krajowej. Zagarnięta przez Niemców, których się nie ulękła, do końca wypełniając obowiązek, została przez nich rozstrzelana za „zbrodnię” okazania pomocy „ludziom wyjętym spod prawa”.