Eugeniusz Sylwester Budzyński (ur. 14 stycznia 1893 w Kobieli, zm. 1940 w Katyniu) – polski lekarz balneolog, neurolog, internista, major Wojska Polskiego.

Syn Eugeniusza i Leokadii z Łapinkiewiczów. Miał braci Stanisława i Kazimierza oraz siostrę Marię. Ukończył szkołę średnią w Kielcach. Studiował medycynę na Uniwersytecie Jurijewskim w Tartu, uzyskując dyplom lekarza w 1917 roku. Podczas studiów ależał do organizacji "Polonia" i korporacji akademickiej "Lechicja".

Od 1922 do 1928 ordynator w Szpitalu Kolejowym w Wilnie na "Wilczej Łapie", był też lekarzem Kasy Chorych. W 1924 na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał tytuł doktora medycyny.

Od 1928 roku lekarz uzdrowiskowy Państwowym Zakładzie Zdrojowym w Busku-Zdroju. Publikował na temat właściwości leczniczych wód mineralnych w polskich uzdrowiskach. W 1929 r., opodal sanatorium Marconi, dr Budzyński wybudował według projektu warszawskiego architekta Brunona Zborowskiego pensjonat "Sanato". Zatrzymywało się w nim na kurację wiele znanych osób, m.in. Ludwik Solski, który w 1932 roku zadedykował małżeństwu Budzyńskich jeden ze swoich wierszy.

W 1937 roku został mianowany przez Ministra Opieki Społecznej członkiem Państwowej Rady do Spraw Uzdrowisk.

Po wybuchu II wojny światowej zmobilizowany, zgłosił się do jednostki w Tarnowie. Awansowany do stopnia majora, został komendantem szpitala polowego. Pod Lwowem dostał się do niewoli sowieckiej, przewieziony do obozu w Kozielsku. Został zamordowany w Katyniu, jego zwłoki zidentyfikowano przy ekshumacji.

Jego nazwisko jest wyryte na ścianie Kaplicy Katyńskiej Katedry Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, pośród innych nazwisk zidentyfikowanych oficerów WP i polskich policjantów zamordowanych przez Sowietów wiosną 1940.

Żonaty z Ireną z Foltańskich, nauczycielką historii, miał syna Witolda (zm. 1950).