Erwin Emil Juliusz Więckowski (ur. 31 maja 1894 w Wiedniu, zm. 19 grudnia 1975 w Toronto w Kanadzie) - pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, legionista Józefa Piłsudskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, prezydent Poznania.

W czasie I wojny światowej walczył w 4 Pułku Piechoty Legionów. We wrześniu 1921, po ukończeniu I Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, przydzielony został do Dowództwa 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu na stanowisko szefa sztabu. W latach 1927-1929 był dowódcą 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie.

W roku 1930 trafił do Poznania, gdzie objął funkcję zastępcy dowódcy, a następnie pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII do spraw uzupełnień. Z dniem 30 września 1934 został przeniesiony w stan nieczynny i powołany na stanowisko komisarycznego prezydenta Poznania. Pod koniec 1937 zrezygnował z tego stanowiska i został dyrektorem finansowym Zakładów im. H. Cegielskiego.

We wrześniu 1939 ewakuował się z dyrekcją tych zakładów przez Rumunię do Francji, gdzie pracował w komisji kwalifikacyjnej legii oficerskiej, a potem w administracji Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie nadal pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w Wojsku Polskim, m.in. w latach 1943-1945 był szefem sztabu I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji ukończył Polski Wydział Prawa Uniwersytetu w Oksfordzie, a w roku 1953 przeniósł się z rodziną do Kanady. Po śmierci został na własne życzenie pochowany na cmentarzu parafii św. Wojciecha w Poznaniu. Miał córkę i dwóch synów, jeden z nich - Jerzy pracował w Kanadzie jako inżynier energetyki jądrowej.