Erwin Hasbach (ur. 21 czerwca 1875 w Dojlidach (obecnie część Białegostoku), zm. 28 stycznia 1970 w Weingarten) – działacz mniejszości niemieckiej w Polsce w okresie międzywojennym, poseł na Sejm Ustawodawczy (1919–1922) oraz senator I, II, IV i V kadencji (1922–1930, 1935–1939).

Ukończył gimnazjum w Ełku, potem studiował agronomię na Uniwersytecie w Halle, praktykował rolniczo na Śląsku.

W czasie I wojny światowej walczył na froncie zachodnim, po 1915 zaś na wschodnim (był oficerem łącznikowym z I Korpusem Polskim gen. Muśnickiego).

Gospodarzył w majątku Waliły koło Białegostoku, później przeniósł się do Zamku Bierzgłowskiego pod Toruniem.

W 1919 próbował kariery w Wojsku Polskim, jego zabiegi odrzucono jednak ze względu na niemiecką narodowość. W 1923 współpracował z rządem polskim przy wypłacie odszkodowań dla Niemców wysiedlonych z Wielkopolski, jego imieniem nazwano fundusz udzielający im kredytów.

Od 1920 zasiadał w polskim Sejmie. Mandat uzyskał z listy Deutsche Partei w okręgu Toruń. W 1922 był współpomysłodawcą powołania Bloku Mniejszości Narodowych, który zdobył 70 mandatów w I ogólnokrajowych wyborach do Sejmu. Od 1922 do 1930 Hasbach zasiadał w Senacie reprezentując województwo pomorskie. W latach 1934–1939 pełnił obowiązki przewodniczącego Rady Niemców w Polsce.

W 1935 został ponownie powołany do Izby Wyższej przez prezydenta Mościckiego. Sprawował mandat senatora do 2 września 1939, kiedy to został przez polskie władze aresztowany i wywieziony na Kresy Wschodnie. Uwolniony przez Armię Czerwoną powrócił do majątku Hermanowo na Pomorzu.

W 1939 został uhonorowany złotą odznaką NSDAP, której członkiem był od roku następnego. Z powodu zbliżania się frontu radzieckiego zbiegł w 1945 do Meklemburgii, później zamieszkał w Berlinie Zachodnim, a od 1948 w Badenii, gdzie zaangażował się w tworzenie lokalnego oddziału Ziomkostwa Prus Zachodnich, któremu przewodniczył do 1956.

Pozostawił po sobie syna Hasso i córkę.