Edward Dysko (ur. 13 września 1926 w Starej Rudni, Wileńszczyzna, zm. 6 stycznia 2009) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz kombatancki, prezes Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Krzyża Grunwaldu.

W lutym 1940 roku został deportowany wraz z członkami rodziny do Kraju Krasnojarskiego.

Po wstąpieniu do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki 12 czerwca 1943 r. walczył pod Lenino. Został skierowany do szkoły oficerskiej, a po jej ukończeniu przeszedł z dywizją szlak bojowy od Warszawy do Berlina. Walczył o wyzwolenie Warszawy w styczniu 1945, o przełamanie Wału Pomorskiego i zdobycie Kołobrzegu w marcu 1945 i zdobycie Berlina IV-V 1945; był dwukrotnie ranny. W 1948 skończył Oficerską Szkołę Piechoty i Kawalerii w Krakowie ze stopniem podporucznika i stanowiskiem dowódcy plutonu podchorążych. Wykładał taktykę w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze.

W latach 1956-1959 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie. Jako pułkownik dyplomowany studiował w moskiewskiej Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa.

Od 1957 służył w 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej.

W katach 1961-1963 w stopniu podpułkownika był dowódcą 16 kołobrzeskiego batalionu powietrznodesantowego.

Był szefem sztabu Dywizji, zastępcą dowódcy Dywizji ds. liniowych, a od 20 sierpnia 1968 roku piastował stanowisko dowódcy 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie, uczestniczącej w operacji „Dunaj”.

W październiku 1972 roku został mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Henryk Jabłoński.

W styczniu 1973 roku objął dowództwo 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki w Legionowie.

Następnie od 1 IV 1975 do 30 I 1980 był attaché wojskowym w Budapeszcie i Szefem Wojskowego Sztabu Wojskowego w Warszawie.

W 1990 został pożegnany przez minista obrony Piotra Kołodziejczyka i przeszedł w stan spoczynku.

W latach 1974-1990 był członkiem Rady Naczelnej ZBoWiD.

Był prezesem Zarządu Krajowego Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Krzyża Grunwaldu.

Był prezesem I Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy – Agencji Ochrony.

Zmarł 6 stycznia 2009 roku. Pochowany 14 stycznia 2009 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1973)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1970)
• Krzyż Walecznych (1970)
• Krzyż bitwy pod Lenino (1988)
• Brązowy Medal Zasłużonym na Polu Chwały (1945)
• Medal za Warszawę 1939-1945 (1947)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1947)
• Medal Za udział w walkach o Berlin (1968)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1958)
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1975)
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1973)
• Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia (ZSRR) (1968)
• Medal za Wyzwolenie Warszawy (ZSRR) (1947)
• Medal za Zdobycie Berlina (ZSRR) (1968)
• Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) (1947)
• Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)