Sir Edward Coley Burne-Jones (ur. 28 sierpnia 1833 w Birmingham, zm. 17 czerwca 1898 w Londynie) – angielski malarz, jeden z czołowych przedstawicieli nurtu prerafaelitów.

Początkowo zamierzał pracować w handlu. Od piętnastego roku życiu uczył się rysunku. Będąc pod wpływem mistycyzmu zainteresował się teologią. Rozpoczął studia artystyczne na Exeter College na Oxfordzie, gdzie poznał swego najlepszego przyjaciela, Williama Morrisa, z którym podróżował po Francji i poznawał tajniki sztuki średniowiecza i renesansu.

Twórczość Burne'a-Jonesa pozostaje pod wpływem mistyki europejskiego średniowiecza (zwłaszcza włoskiego i francuskiego), legend, epopei, motywów mitycznych i legendarnych (poszukiwanie Graala). Ulubionymi formami artystycznymi są dla Burne'a-Jonesa freski oraz witraże. Jednocześnie artysta stosuje liczne motywy roślinne (secesja) i pozostaje, zwłaszcza w swej późnej twórczości, pod wpływem malarstwa prymitywistów.

Na krótko przed śmiercią malarza królowa Wiktoria przyznała Burne'owi-Jonesowi tytuł barona.

Edward Burne-Jones jest autorem artystycznego portretu legendarnej szczecińskiej zielarki Sydonii von Borck oraz jej siostry, Clary von Borck.

Wybrane prace

• Sydomia vob Bork, 1860, Tate Britain, Londyn,
• Księżniczka Sarba prowadzona przez smoka, 1866, kolekcja prywatna,
• Astrologia, 1863-1864, kolekcja prywatna,
• Pochwała Wenus, 1868, Laing Art Gallery, Newcastle upon Tyne,
• Maria Zambako, 1870, Neuss Clemens Sels Museum,
• Oczarowanie Merlina, 1870-1874, Lady Lever Art Gallery, Port Sunlight,
• Złote schody, Tate Britain,
• Wieczorny odpoczynek, 1893, Tate Britain,
• Miłość wśród ruin, 1870-1873, Wolverhampton.