Edmund Jan Bulanda (ur. 28 października 1882 w Krakowie, zm. 3 kwietnia 1951 we Wrocławiu) – polski archeolog, profesor i rektor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

W 1902 ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, po czym w latach 1903 - 1907 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1908 uzyskał doktorat na Wydziale Filozoficznym UJ. W latach 1907 - 1913 podróżował naukowo do Wiednia, Berlina, Monachium, Florencji, Rzymu, na Sycylię, do Grecji i Azji Mniejszej, pracując w tamtejszych muzeach i uczestnicząc w pracach wykopaliskowych. W 1913 habilitował się z archeologii klasycznej na UJ. W latach 1915 - 1916 służył w armii austro-węgierskiej. Od 1 grudnia 1916 do 1920 był profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Lwowskim, następnie zaś profesorem zwyczajnym. Brał udział w obronie Lwowa jako członek straży obywatelskiej. Był wybierany dziekanem Wydziału Humanistycznego (dwukrotnie), zaś w roku 1933 rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza (nie objął wówczas stanowiska z powodu sprzeciwu ministra oświecenia publicznego i wyznań religijnych Janusza Jędrzejewicza). Rektorem UJK został od 25 lutego 1938. Sprawował także tę funkcję jako rektor podziemnego uniwersytetu w okresie okupacji niemieckiej Lwowa (30 czerwca 1941 - 23 lipca 1944).

W okresie sierpień 1941 - styczeń 1942 sprawował funkcję Okręgowego Delegata Rządu we Lwowie.

Po wojnie zmuszony do wyjazdu ze Lwowa osiadł we Wrocławiu. Od 1 maja 1946 pracował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Wrocławskiego jako profesor zwyczajny. Zajmował się grecką rzeźbą antyczną, uzbrojeniem antycznym i dziejami Etrusków. Opublikował ponad 50 prac naukowych w wielu językach.

Był prezesem Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie i Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego.