Dymitr Iwanowicz Szujski (ros. Дмитрий Иванович Шуйский) (ur. ok. 1560 zm. 27 września 1612 w Gostyninie) – naczelny wojewoda wojsk moskiewskich, brat cara Wasyla IV Szujskiego, krajczy dworu cara Iwana IV Groźnego w latach 1580-1586, wojewoda kargopolski w latach 1586-1587, bojar od 1586.

W czasie prześladowania rodziny Szujskich przez Borysa Godunowa zesłany w latach 1587-1591. Od 1591 członek Dumy bojarskiej.

Wziął udział w wojnie z chanatem krymskim w latach 1591-1598. W czasie dymitriady walczył pod Briańskiem przeciwko oddziałom Dymitra Samozwańca I. W latach 1606-1610 był naczelnym wojewodą przy carze Wasylu IV Szujskim.

W czasie II. Dymitriady został pobity przez wojska Dymitra Samozwańca II w dwudniowej bitwie pod Bołochowem (10-11 maja 1608). W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1609-1618 jego nieudolność walnie przyczyniła się do klęski wojsk rosyjsko-szwedzkich w Bitwie od Kłuszynem w 1610. Wraz z bratem Wasylem IV dostał się do polskiej niewoli. W 1611 na sejmie w Warszawie ukorzył się przed królem Polski Zygmuntem III Wazą. Więziony wraz z rodziną na zamku w Gostyninie. W 1620 został pochowany w Kaplicy Moskiewskiej, w pobliżu dzisiejszego Pałacu Staszica w Warszawie. W 1635 na prośbę Rosjan jego doczesne szczątki przekazano do Moskwy.