Dmitrij Sipiagin (ur. 20 marca 1853 w Kijowie, zm. 15 kwietnia 1902 w Petersburgu) – rosyjski polityk, minister spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego od 1899 do śmierci w zamachu w 1902.

Jesienią 1899 objął urząd ministra spraw wewnętrznych po Iwanie Goriemykinie, uznanego przez cara Mikołaja II za zbytniego liberała, czy nawet tołstojowca. Uzyskanie stanowiska zawdzięczał Konstantinowi Pobiedonoscewowi, który zasugerował carowi powierzenie ministerstwa spraw wewnętrznych właśnie jemu lub też Wiaczesławowi Plehwe. Sipiagin zerwał z polityką częściowych ustępstw wobec opozycji, bezwzględnie zwalczając wszelkie jej przejawy.

Przeciwnik autonomii ziemstw; w czerwcu 1900 stosownymi dekretami wyjął spod kompetencji ziemstw zagadnienia związane z aprowizacją, ograniczył ich możliwości wydawnicze oraz obniżył wysokość obciążeń podatkowych, do jakich miały prawo. Według zgodnych ocen współczesnych Sipiagin, mimo posiadanego wykształcenia, nie był mężem stanu, był natomiast bezwzględnie wierny samodzierżawiu. W swojej polityce skupiał się wyłącznie na ziemiaństwie, nadając mu kolejne przywileje, zwalczał ruch robotniczy, bunty studenckie i stowarzyszenia rewolucyjne, ograniczał autonomię Finlandii. Działał na rzecz utworzenia guberni chełmskiej. W Petersburgu nakazał przebudować budynek ministerstwa spraw wewnętrznych.

Zginął 2 kwietnia 1902 w zamachu zorganizowanym przez Organizację Bojową eserowców przez Pałacem Marińskim w Petersburgu. Zamachowiec, Stiepan Bałmaszow, podszedł do niego przebrany za oficera i wręczył mu paczkę, twierdząc, że są w niej ważne listy wielkiego księcia Sergiusza. Gdy Sipiagin wziął paczkę, Bałmaszow oddał w jego kierunku dwa strzały, trafiając w szyję i żołądek. Polityk zmarł tego samego dnia w szpitalu. Zasadniczy kierunek jego polityki był kontynuowany przez jego następcę Wiaczesława Plehwe.